• Wymarzony sylwester

    Czy jest taki w ogóle? Może to bal na zamku w pięknej sukni od Versace? Może kulig w pięknych saniach na ośnieżonych, góralskich stokach? A może jakaś domówka u sąsiadów z czwartego piętra? Zapytałam kilka kobiet… Okazało się, że miejsce nie jest ważne, ani te suknie ani fryzury. To ludzie są ważni, tacy z którymi czujemy się swobodnie, dobrze, bezpiecznie. Jestem przekonana, że żadne ograniczenia i obostrzenia tego nie zmienią. Były przecież takie Sylwestry z wielką pompą, które wspominamy z rozczarowaniem i takie, które nawet planowane specjalnie nie były a okazały się najwspanialszą imprezą w życiu. Każda z nas może opowiedzieć wiele sylwestrowych historii pełnych śmiechu, żartów albo smutku, bo i takie się zdarzały. Nie oszukujmy się, tam gdzie jest źle.. tak po prostu.. źle życiowo to i Sylwester może być smutną imprezą. Często jest wyczekiwaną nocą, ale też często taką trochę wymuszoną, bo trzeba…bo każdy się bawi… bo taka tradycja. Otóż nic nie trzeba dziewczyny, nie każdy się bawi i to nie musi być Wasza tradycja. Macie prawo spędzić tę ostatnią noc roku w taki sposób, w jaki chcecie. Mam w swoich wspomnieniach Sylwester z pompą, który kosztował pół mojej wypłaty, a na który biegłam zmęczona, po ośmiu godzinach pracy na nogach.  Nie wspominam go dobrze, zabawa z przypadkowo dobranymi osobami w zupełnie nie moim stylu, bardziej męczyła niż bawiła. Dlatego też podpisuję się pod opinią większości z Was, że to towarzystwo jest najważniejsze, miejsce mniej.

    lisanne-van-elsen-bTLY5vK7Xis-unsplash

    Sylwester jest przełomem, granicą pewnego rodzaju, pomiędzy tym, co było a tym, co będzie w tym kalendarzowym roku. Po to został stworzony, do rozgraniczenia działań, do odpoczynku, do nabrania sił, oddechu i znalezienia swojego miejsca w blokach startowych.  Za chwilę kolejny rok, nowy rozdział i nowe działania. Zanim ja je podejmę tradycyjnie muszę podsumować to, co było, to co się działo, a działo się dużo, bardzo dużo. Pomimo tej całej epidemii, strajków, maseczek, zakazów i nakazów miałam dobry rok. Pełen pracy, rozwoju osobistego, nowych znajomości  i nowych doświadczeń zawodowych.

    Pisałam Wam ostatnio o podsumowaniach, takich blogowych, emocjonalnych. Te matematyczne zostawiłam na ostatni dzień roku. Są dla mnie ogromnym sukcesem, a sukcesami trzeba się dzielić. W całym tym „dziwnym” roku miałam w sobie dużo zapału do pracy, jestem bowiem przystosowana do działania w warunkach ekstremalnych. Im trudniej dookoła, tym więcej mam werwy do pracy. Taki typ, co zrobić? Efektem tego było 80 artykułów opublikowanych na blogu, 18 części podcastów i dwa wywiady. W ciągu całego roku odwiedziło go 2505 osób, a sam blog liczy sobie aż 11347 odsłon. Czyż to nie jest sukces?? Ogromny!! Świadomość tego, że moje słowa docierają do tak dużej ilości osób jest dla mnie ogromną motywacją do działania w roku kolejnym. Kobiety zawsze były, są i jestem pewna, że będą moją inspiracją i odpowiedzią na wiele pytań. Poznałam ich w tym roku bardzo dużo. Także dzięki blogowi.  Wspólne tematy, wspólne problemy łączą a nie dzielą te kobiety, które znają swoją wartość i szukają odpowiedzi a nie unikają ich.

    danil-aksenov-gWZfmnDoL_E-unsplash

    Moja facebookowa grupa, która jest głównym łącznikiem z blogiem to zrzeszająca ponad 300 kobiet społeczność, z którą wspólnie stworzyłam kilka ciekawych postów i artykułów. To dzięki nim wiem, że mam odzew i że moja praca ma sens, a ich aktywność jest moim motorem do działania. To kobiety w różnym wieku od 13 do 70 lat, z różnych stron świata od Polski poprzez Wielką Brytanię aż po Norwegię. Wspaniale jest czytać ich komentarze i wiedzieć, że jeszcze komuś się chce. Bo trochę ten wirtualny świat stał się tylko światem do obserwowania, do działania mniej. A kiedy czytam kolejne komentarze, widzę kolejne kliknięcia i udostępnienia to wierzę, że może być inaczej. Że to my, kobiety, możemy być kreatorkami rzeczywistości a nie jedynie odtwarzaczami tego, co ktoś inny próbuje nam wgrać.  Z tą wiarą wchodzę w Nowy Rok, wiarą w aktywność kobiet, w ich odwagę i twórczość. I z nadzieją, że będzie dobrze, że będzie lepiej, że oddychać będziemy pełną piersią. Że budowanie własnej wartości opierać będziemy na tej, którą już mamy i nie pozwolimy na jej utratę. Wam życzę tego samego w ten ostatni dzień  roku i cieszę się, że ze mną jesteście bo przecież nie ważne gdzie, ważne z kim. 

  • Święto Kobiety Wartej Milion

    Zerkając w nowy kalendarz zauważyłam, że w samym tylko styczniu ustanowiono aż 72 tzw. „Nietypowe święta”, czyli ponad dwa święta na dzień. Od „Dnia Dziwaka”, poprzez „Dzień Wtulania” aż po „Dzień Sprzątania Biurka”. Legenda głosi, że taki kalendarz został wymyślony już w czasie I Wojny Światowej, aby zająć poddanych Cesarstwa Niemieckiego świętowaniem, a nie braniem udziału  w wojnie. Jak się okazuje wiele zawodów, żywiołów, rzeczy i wydarzeń zostało objętych takim świętowaniem. Swoją drogą nie mam pewności, czy główni bohaterowie tych świąt w jakiś istotny sposób je obchodzą. Myślałam też o tym, aby  poczynić jakieś starania i ustanowić święto pt. „Dzień Kobiety Wartej Milion”. I znając siebie pewnie by mi się to udało, ale sama się przekonałam do tego, że takie święto  jest codziennie, a przynajmniej codziennie powinno nim być. Każdego dnia jesteśmy przecież istotnym ogniwem dla otaczających nas osób, skarbem dla samych siebie i dumną jednostką tego szalonego świata.

    InShot_20201227_175902750

    Noszenie uśmiechu, takiego szczerego, pełnego radości, może być przecież na naszej twarzy widoczne codziennie. Bycie szczęśliwą, spełnioną kobietą, pełną ambicji, chęci rozwoju, aktywną, też może być zjawiskiem codziennym. I wtedy jest nasze święto. Święto Kobiety Wartej Milion – to jest moje marzenie – aby każdy dzień był takim świętem.

    Jestem przeszczęśliwa pod koniec tego szalonego roku. Wszędzie dużo słów o podsumowaniach i planach na rok kolejny i wiecie przecież, że tego nie da się uniknąć. Ale co mi tam – duma, radość i szczęście to jest to, z czym kończę ten rok, jako autorka tego bloga. Dużo, naprawdę dużo komentarzy, dużo wiadomości i dużo słów z wydźwiękiem optymizmu i podziękowań od Was usłyszałam w tym roku. Czasem pisane bezpośrednio, czasem otrzymane przez osoby trzecie. Są wśród Was kobiety, które dziękowały mi za artykuły, bo były im bliskie, gratulowały bo trafiłam w sedno, były pocieszone bo okazało się, że ich problem nie jest jedynym problemem na  świecie. Są wśród Was też takie kobiety, które regularnie wchodzą na naszą facebookową grupę i są tam ciągle aktywne, będąc inspiracją dla siebie nawzajem. Z tych aktywności powstały nowe znajomości, które nawet na odległość są źródłem motywacji. Dzielicie się swoją wiedzą, spostrzeżeniami i uwagami. Te internetowe znajomości stały się w tym pandemicznym roku znacznie silniejsze. Jestem dumna z tego, że stworzyłam tą grupę i z Was, że wspólnie ze mną ją tworzycie. Cudne słowa docierają do mnie w różnych niespodziewanych momentach. Jak te o Iwonie, która w dwa dni przeczytała wszystkie artykuły i postanowiła coś w swoim życiu zmienić. Było ono do tej pory bolesne i pełne marazmu, ona była przybita problemami, zdołowana i zniechęcona do wszystkiego. Nie przypisuję sobie sukcesów w jej rozwoju i zmianie, ale wiem, że słowa mają moc, doświadczenia dodają siły a każda z nas potrafi odnaleźć w tych artykułach jakąś iskierkę, która aktualnie jest jej potrzebna. Iwona odnalazła swoją. To jest dla mnie nagroda najcenniejsza. Jej słowo „dziękuję”.

    InShot_20201111_155527630

    Ja wiem doskonale, że nawet kiedy jestem optymistką i w różowych okularach patrzę na świat, to znajdzie się taki jeden…dwa.. trzy dni, które są owiane szarością. Takie, w których nie mam siły, nic mi się nie chce i cały świat jest do bani. Każda z nas ma takie dni. I wtedy potrzeba nam dopingu, potrzeba motywacji, jakiegoś pocieszenia lub kopniaka do działania. I po to właśnie są te artykuły, po to są podcasty, żeby zobaczyć świat z innej perspektywy, żeby następnego dnia zrobić krok do przodu. Wtedy będzie kolejne Święto, kolejny dzień w którym nasza, kobieca wartość uniesie się ponad wszystkim. I tego życzę Wam, moje czytelniczki. Siły i motywacji do działania każdego dnia. Nie poddawania się złym emocjom i  traktowania siebie, każdego dnia, jak Kobietę Wartą Milion.

  • Sushi na wigilię

    No gdzie na wigilię sushi? No gdzie? Przecież to nie jest tradycyjne danie wigilijne!

    Jak frytki?? Frytki? Oszalałaś?! I nie ma mowy o jakimś wyjeździe, wigilię się spędza w domu, z rodziną, z dziadkami i na pasterkę trzeba iść przecież a nie na narty jechać Bóg wie gdzie!

     Ile to się zaczyna pojawiać takich zdziwionych min i zaskakujących pytań. Z roku na rok coraz więcej. Bo z roku na rok mamy inne pomysły, wprowadzamy jakieś nowości, jakieś zmiany, nawet w tradycji. Jasne, że święta mogą w tym roku różnić się od wcześniejszych, niekoniecznie z naszej inicjatywy, ale mogą. Tak samo mogły się różnić poprzednie i następne od tych, do których przyzwyczaili nas rodzice. Tradycja jest tylko słowem wymienionym w słowniku, takim, które określa jakieś czynności zostawione w przeszłości. Trzeba taki stan rzeczy przyjąć, po prostu. Bez oceniania, krytykowania czy obrażania. Mamy przecież tak wiele możliwości i głowę pełną kreatywności, którą możemy, dzięki dzisiejszym możliwościom  wykorzystać.

    InShot_20201217_231039128

    Serce mnie boli, jak przypomnę sobie nieszczęśliwe minki moich córek, z politowaniem patrzących, na stertę ziemniaków polaną odrobią śmietany. Wigilijny stół był dla nich stołem ubogim. Kręciły nosem na rybę po grecku, kwasiły się od barszczu a śledzie powodowały u nich odruch wymiotny. Kolejna wigilia była już lepiej zaopatrzona. Ich ulubione pierogi z truskawkami i karbowane frytki z ketchupem stały się nowym, tradycyjnym, wigilijnym daniem na tym świątecznym stole. Bo tradycja to coś, co już istnieje, ale też może zostać ustanowione, zmodyfikowane lub zapomniane.

    InShot_20201220_214105518

    Moje pierwsze sushi nie zrobiło na mnie wrażenia. Zapakowana porcja roladek uśmiechała się do mnie z Lidlowej lodówki, więc skusiłam się bo „jak nie teraz, to kiedy”. Powiem Wam, szału nie było. Kupa sklejonego ryżu otulająca jakiś skrawek, ledwo co wyczuwalny, nazwany na opakowaniu łososiem. W ustach „glumza”. Zastanawiałam się wtedy o co chodzi. Czy moje podniebienie nie jest przystosowane do takiego luksusu. Wykarmiona plackami ziemniaczanymi i naleśnikami z dżemem, mogłam przecież nie wiedzieć jak takie sushi ma smakować.  Ale ja się tak łatwo nie poddaję i kiedy zostałam zaproszona do prawdziwej restauracji z prawdziwym sushi to nie domówiłam. Noooo i wtedy to już uległam pokusie tych, dostosowanych do moich ust krążków. Idealnie przyciętych, świeżych i pachnących krabem, łososiem i tuńczykiem. I ja żadnego problemu z postawieniem na wigilijnym stole sushi nie mam. Karpia nie lubię, w żadnej postaci a sushi to jak najbardziej, więc obok frytek i pierogów z truskawkami stawiam właśnie na nie. Takie ekskluzywne z dobrej restauracji i w wygórowanej cenie, bo sama nie odważyłam się jeszcze go zrobić. I niech mi nikt nie mówi, że to nie jest tradycyjne danie bo w świecie, w którym nie można wejść na cmentarz w Święto Zmarłych ani całować się na powitanie z babcią żadne sushi w wigilię nie powinno nikogo szokować.

    InShot_20201220_213832825
  • Święty spokój od święta

     

    Mówię kobiecie, że to magiczny czas, a ona że nie ma prądu bo licznik jej zdjęli. Mówię, że teraz taki klimat świąteczny i wszyscy się radują, a ona boi się do domu wrócić bo pijany mąż znowu dostanie jakiegoś szału bez powodu. Ech to życie, bywa brutalne, niesprawiedliwe i takie.. nie równe. Mimo, że większość z nas ma podobne szanse i rokowania to jednak, jakimś dziwnym sposobem, nie jesteśmy wyposażone w tak wiele cennych cech. Asertywność, Odwaga, Samodzielność, Wiara, czemu? Czemu ciągle spotykamy takie trudne do odwrócenia sytuacje życiowe kobiet, zatopionych w chorych relacjach i  dramatach na różnych płaszczyznach? Ktoś mi kiedyś powiedział, że to z wygody, że wygodnie im w tych związkach, bo nic nie muszą z siebie dawać, nie muszą podejmować trudnych decyzji i samodzielnie działać, licząc tylko i wyłącznie na siebie. Może, nie wiem.. trudne to. Rozmawiając ostatnio z jedną cudowną i ciepłą kobietą, która od wielu miesięcy zbiera się do usamodzielnienia i uwolnienia od męża oprawcy, tym razem usłyszałam, że to nie jest dobry moment. Koronawirus, święta…że może poczeka, że może po Nowym Roku.. no…może. Rzeczywiście często jest tak, że trzeba poczekać, trzeba pomyśleć, przemyśleć, zaplanować i przygotować się. Ja też czekałam, choć wiedziałam, że na takie ruchy nigdy nie będzie idealnego czasu, momentu. Trzeba być tylko gotowym. I dokładnie tak, jak z „planem wydarzeń”, który kiedyś na języku polskim robiliśmy, trzeba zrobić „plan” takiej zmiany, bez  względu na to, jaka ona by nie była. Bez chaotycznych ruchów, żeby nie pozwalać żadnego pionka z życiowej szachownicy.

    InShot_20201217_223416519

     Wirus wirusem, święta świętami, ale najważniejszy jest spokój, nie bez powodu łączony tak często ze słowem „święty”. Wiele kobiet stąpa po ziemi niepewnie, nie znając swojej misji, błądząc i popełniając błędy. Jednak świadomość bycia w tej grupie nie jest wcale pocieszająca. Pocieszające będzie wyjście z niej, złapanie steru i żeglowanie w inną stronę niż dotychczas. Tak, aby pokolorować swoje życie, aby zmienić swój nastrój i żeby zrobić sobie święta.. nawet tak.. nie od święta, tylko na zawsze. Bo życie jest krótkie i może być piękne. Bieganie pomiędzy codziennymi obowiązkami, usługiwanie innym w domu, w pracy.. taki obrazek, też przed świętami, zdaje się być normą. Może to właśnie ten czas będzie momentem do zmiany, albo chociaż do podjęcia decyzji o zmianie. Proponuję dziś, przyjrzyj się tym swoim świętom. To prawda, że trochę innym, ale to ciągle święta w gronie najbliższych. Spójrz na ten czas z lotu ptaka, zobacz siebie w całym tym zgiełku. Zatrzymaj się na chwilę i zadaj sobie kilka pytań. Czy to ci się wszystko podoba? Czy tak miało być? Czy jesteś spokojna, szczęśliwa, radosna? Jaka w ogóle jesteś? Czy więcej jest negatywnych czy pozytywnych emocji? I czy możesz to w jakiś sposób zmienić? Od razu Ci powiem, że możesz. Jeśli tylko chcesz. Możesz swoje święta przeżyć tak, jak sama tego chcesz. Możesz wyglądać przy wigilijnym stole tak, jak chcesz. Możesz zaprosić do niego tego, kogo chcesz. I możesz w końcu być szczęśliwa lub nie, jeśli tego chcesz. Jesteś dorosłą kobietą, która zasługuje na szacunek, odpoczynek, dobry barszcz i uszka, nawet jeśli są z Biedronki. Tylko musisz sobie samej na to pozwolić. Ułatwi ci to z pewnością przełożenie takiego stanu rzeczy na okres poświąteczny, na bardzo długi okres. Ustalisz sobie plan wydarzeń na kolejny miesiąc i rok. Ustalisz fakty i działania, które pozwolą Ci zapłacić rachunek za prąd, powrót do spokojnego i bezpiecznego domu oraz „święty spokój” nie tylko „od święta” 😊

  • Życie usłane różami

    Bo bycie matką jest takie cudowne. To całe macierzyństwo, instynkt i te cudne małe stópki i ten zapach noworodka i te śliczne piosenki, śpiewane w przedszkolu i nawet jak dziecko, wspólnie z nowozaślubionym, śpiewa wspólnie z setką gości „Cudownych rodziców mam”. Oj, jakie piękne, cudowne, wzruszające…. Taaa, mhhyy. Bo ten matczyny świat jest przecież usłany różami. Czasem mam wrażenie, że te róże to na złym podłożu rosną i gleba albo za sucha, albo za kwaśna… no idealna nie jest. Jasne, że to są momenty do wspomnień idealne i najlepiej się o nich mówi, zachęcając młode dziewczyny do wejścia w matczyną rolę. Oczywiście jest to jasne dla jakiejś osiemdziesięcio procentowej grupy mężczyzn, w tym również tatusiów. Bo to właśnie w ich oczach, takim właśnie nastrojem pachnie macierzyństwo. Często te oczy nie są świadome ile kryje się bólu, cierpienia, łez i rozterek w tej, instynktem wypełnionej, matce. Wy kobiety wiecie, że to jest normalne, prawda? Wiecie? Chryste! Mam taką nadzieję. Choć zdaję sobie sprawę, że wciąż mamusiek ukrywających te tzw. złe emocje jest spora gromadka.

    omar-lopez-vTknj2OxDVg-unsplash

    Tak mi się ten tekst rzucił na klawiaturę, zaraz po powrocie z marketu budowlanego, o dziwo wypełnionego kilkoma mamuśkami, w różnym wieku. Mój zmysł obserwatora, wpędzający mnie często w skrajne emocje, dostrzegł mamuśkę z małym brzdącem, biegającym pomiędzy kabinami prysznicowymi. Wrzeszczącym, pobudzonym, ale niezwykle szczęśliwym, w całej swej dziecięcej postaci. Chyba tylko ja to tak odebrałam. Jako mama dorosłych już dzieci z rozkoszą patrzę na te rozrabiające brzdące, wiedząc, że patrzę na nie tylko przez chwilę. Mamuśka brzdąca goniła  z marnym skutkiem, nie kryjąc swego zdenerwowania. Kiedy natknęłam się na nich przy kasie zmieniłam swój nastrój, a właściwie to zmieniła go pewna starsza mamuśka, która z bardzo dojrzałą już córką, obrzuciła tę młodą z brzdącem, usadowionym w wielkim koszu, epitetami nie godnymi jej futra przy kapturze. Że „co to za matka”, że „jak tak można”, że „co to za bachor” i że „niektóre to na matki się nie nadają”.

    Powiedziała co wiedziała, pomyślałam. Cisnęło mi się na usta kilka lepszych epitetów, które idealnie pasowałyby do tej sędziwej mamuśki, ale powstrzymała mnie, swoim pełnym zrozumienia wzrokiem, ta młoda od brzdąca. Była już zmęczona tym bieganiem, twarz miała spoconą, czerwoną, domyśliłam się, że nie kupiła wszystkiego, co chciała. Może łatwiej by jej było, gdyby przyszła z mężem, może łatwiej bez brzdąca, może … a może po prostu nie miała takiej możliwości. Było mi jej żal, tak po ludzku, zwyczajnie. Wiem, ile może mieć problemów taka matka. Wiem, że są takie problemy, o których ani ja, ani ta sędziwa, nie mamy pojęcia. Bo takie mamuśki to, oprócz piosenek w przedszkolu, muszą czasem odwiedzać psychologa dziecięcego. Czasem muszą modlić się o zdrowie śmiertelnie chorego dziecka, czasem borykają się ze swoim macierzyństwem zupełnie same. Czasem są bite a czasem biedne. Są takie mamuśki, które nie śpią całymi nocami, żeby czuwać przy dziecku i takie które nie śpią bo wypatrują, przez okno, czy syn wraca naćpany czy czysty. Są mamuśki, które słyszą od dziecka, że chcą innej matki, takiej która daje słodycze i nie zmusza do odrabiania lekcji, i takie, które są tak zmęczone po dwunastu godzinach pracy, że nie mają siły nawet słuchać o nowej szkolnej miłości.  A taka „matrona” Ci powie „co to za matka”? No szlag!!!

    nathan-dumlao-7V72k8qWfMs-unsplash

    Macierzyństwo ma stron kilka. I wachlarz emocji ogromny. Od cudownych pachnących stópek po rozterki czy kochać bardziej syna czy córkę. Od pochwał w szkole, po strach przed rozmowami o seksie. I nic bardziej mnie nie wkurza jak brak zrozumienia jakiejkolwiek mamuśki przez inną mamuśkę. Wstyd i hańba. To jest jeden  z tych powodów, dla których mam obawy przed staniem się „starą, zrzędliwą babą”. Cały wór złotych talarów temu, kto zapewni mnie, że tak się nie stanie. Nie chcę patrzeć na młode mamy i wyśmiewczym spojrzeniem sprowadzać je do parkietu dla nieudaczników. Nie chcę zapomnieć jak się źle czułam, kiedy moja trzyletnia córka ściągnęła obrus z ołtarza, razem ze wszystkimi akcesoriami, podczas niedzielnej mszy dla dzieci. Chcę to pamiętać i chcę łączyć się w bólu, cierpieniu i wstydzie ze wszystkimi mamuśkami, biegającymi za brzdącami. Bo bycie matką tak nie do końca usłane jest różami. Bo bycie matką to też zmęczenie i zwykły brak sił. Bo bycie matką to też niemoc i poddawanie się kilka razy w tygodniu w obliczu najmniejszych nawet wyzwań. Zrozummy się kochane.. mamuśki, córki i babcie.

  • Święta od serca

    Klimat Świąt Bożego Narodzenia to zdecydowanie mój klimat 😊 Jest w nich coś magicznego, uroczystego i jednocześnie radosnego. I mimo tego, że kalendarz pęka w szwach od nadmiaru różnego rodzaju świąt, to właśnie te zimowe są, chyba nie tylko dla mnie, wyjątkowym czasem. Jestem pewna, że  ten klimat tworzymy sobie sami, pomijając  oczywiście cały religijny aspekt. Poprzez spojrzenia, poprzez szacunek, rozmowę czy „bycie” po prostu. A wszystko co dookoła  nam w tym pomaga. Śnieg za oknem, światełka na choince i udekorowany dom, to jest właśnie ten klimat, którego brakuje w inne święta. Dlatego to w dużej mierze zależy od nas, czy klimat będzie czy nie. Zastanawiałam się kiedyś, jak to jest takiego klimatu w domu nie mieć i nie wiem, nic mi do głowy nie przychodzi. Żadne wspomnienie nie przynosi na myśl domu, mieszkania, pomieszczenia jakiegoś bez świątecznych akcentów. Nawet w bankach przecież coś migocze, jakaś bombka wisi.

    InShot_20201208_100049557

     Jak ja je wszystkie lubię . I choć zmieniają się na przestrzeni lat i pewnie zmieniać będą, to kryją w sobie magiczną energię. Pamiętam, że jako mała dziewczynka tworzyłam w przedszkolu jakieś papierowe ozdoby na choinkę, w ruch szły nożyczki, krepa, kolorowy papier i szkolny klej w tubce. Łańcuchy klejone z cieniutkich paseczków zdobiły każdą niemal choinkę w peerelowskim domu. Każdy miał to, co dostał, lub to, co zrobił. Na szczęście w dzieciach siła i wszystkie wykazywałyśmy się takimi zdolnościami, jakich mogą pozazdrościć niejedne współczesne nastolatki. Już wtedy wiedziałam, że rolki po papierze toaletowych można wykorzystać na różne sposoby.

    InShot_20201128_195613085

     Kiedy nauczyłam się w szkole robić „podłaźniczki” cała rodzina była przeszczęśliwa. Co roku lądowały na naszym stole, na stole innych rodzin, do których często trafiały prosto z naszej szkolnej wigilii. Taka namiastka dzisiejszych stroików i wieńców. Tyle pracy trzeba było włożyć we wiązania tych kłujących gałązek i radzić sobie z mocowaniem świeczek, bez magicznej gąbki florystycznej. Było zielono, było pachnąco, świerk, taki prosto z lasu, zdawał się być wiodącym aromatem. Cynamon i anyż pojawił się dopiero później i pozostał ze mną do dziś, ich zapach ociepla każdy świąteczny dzień,  dodając jakiejś łagodności i harmonii. Zostały też świece, przeróżne, ale były.. zawsze. W ich blasku iskierki w oczach potrafią skryć przecież tyle emocji.

    IMG_20191224_062244_119

    Najpiękniejsze, kolorowe i samodzielnie wykonane dekoracje, już po kilku latach okazały się być passe. No bo przecież nie pasowały kolorem, fakturą i w ogóle przyszły inne czasy, inna moda. Nagle w sklepach pojawiło się tysiące ozdób w różnych kolorach czerwieni i złota. Lameta poszła w odstawkę, sople cukierkowe to już nawet ze sklepów zniknęły, łańcuchy z papierowych kółek wymiotły te z puchatych, srebrnych i złotych folijek oraz innych sztuczności. Lampki choinkowe stały się ledowymi i już nie trzeba było wymieniać każdego roku kolorowych żarówek. Poszliśmy w kolor. Było na złoto, na srebrno, na czerwono i w końcu na pastelowo, wcześniej nie do pomyślenia, bo przecież to nie kolory świąteczne. Teraz już świąteczne, już wszystkie są świąteczne. Zaczęło się dobieranie wianków na drzwi w tej kolorystyce i świeczek do świeczników i poduszek nawet na kanapę. Bo wszystko musiało być do koloru. Obrus, talerze i nawet piżama musiały do siebie pasować, wpasować się właśnie w ten świąteczny klimat. Sama pamiętam swoje przejście od świątecznej czerwieni, do różu, w którym się zakochałam. Kto by pomyślał dwadzieścia lat wcześniej, że na mojej choince pojawią się wielkie różowe kwiaty.

    IMG_20191217_231829_128

    Piękne witryny sklepowe zaczęły zachęcać do wejścia i kupienia choć jednej dekoracji zgodnej z najnowszym trendem.  Wianków bez liku na drzwiach, stołach, komodach….gdzie się da. A światełka migotać mogły już nie tylko na choince, ale też we wszelkiego rodzaju szkle, na karniszu, pod karniszem i na ramach okiennych. Wszystko dopasowane, z klasą, ze smakiem. Jedynie w domach pełnych dziecięcego szczebiotu można było sobie ciągle pozwolić na dekoracje wykonane z szyszek, makaronu czy krepiny, bo kreatywność  przedszkolaków nie zna przecież granic. W każdym z tych momentów był klimat, bo sami go sobie stwarzaliśmy, czy na różowo, czy na złoto czy na ludową nutę.

    InShot_20201208_100327143

     Dziś jest jakoś inaczej. Ten rok jest przecież inny. Zauważyłam to w ciągu kilku ostatnich dni, kiedy szaleństwo dekorowania domów jest w rozkwicie. Mam na co dzień do czynienia z ogromną ilością dekoracji świątecznych, takich gotowych, przywiezionych z hurtowni, ale też robię je sama lub z uczestnikami warsztatów.  Wiele osób mówi mi, że wyciąga w tym roku wszystko. I te dekoracje sprzed roku i te sprzed lat dziesięciu. I pomimo tego, że ostatnio u nich srebro i biel to w tym roku wszystko będzie. Pomimo tego, że tegoroczne trendy kładą nacisk na  złoto i naturę, to wiele osób mi bliskich stawia na  taki misz masz, czyli czym chata bogata. Swoją drogą zastanawiałyście się kiedyś kto te trendy ustala? Oczywiście, że producenci, oczywiście, że to ma na celu marketing i kasę, inaczej nigdy nie będzie.

    My się chyba chcemy drogie panie nakarmić tymi świętami, tym magicznym klimatem na zapas. Żeby było wesoło jak u Kevina, który kolejne święta będzie sam w domu. Tym razem hasło „zostań w domu” nie dotyczy tylko jego. Skoro w domu, skoro wszyscy to zajęcie sobie można znaleźć i pokleić jakieś cudeńka na choinkę albo stroik wyczarować na stół wigilijny. A więc wszystkie lampki do boju, wszystkie bombki, we wszystkich kolorach i szopki klejone kilkanaście lat temu też wyjmijmy i postawmy gdzieś w widocznym miejscu. Tak, jest teraz czas na wszystko, na elegancję i kicz, na instagramowe wnętrza i krzywo klejone girlandy. Do wszystkiego sama z resztą zachęcam. Od zawsze robiłam te dekoracje sama i robię cały czas, dokupuję coś każdego roku zbierając w pudłach gusta poszczególnych lat. Wyciągnijcie więc skrzaty, bałwanki, dzwoneczki i figurki, nawet te mocno zniszczone. Powspominajcie skąd się w waszym domu wzięły  aniołki i ptaszki. Te uszkodzone mają przecież swoją historię, przypomnijcie ją sobie.  Udekorujcie swoje domy na te święta, w dziwnym czasie, najbardziej emocjonalnie jak się da, od serca, od waszego świątecznego serca.

  • Współczesne niewolnictwo

    Prawie 160 lat temu w naszym kraju zniesiono niewolnictwo. Dzięki dekretowi cara Aleksandra II właściciele ziemscy nie mieli już prawa dysponować chłopami, ani karać ich według własnej woli. Nie można było już kupować i sprzedawać chłopów, gwałcić chłopek i traktować ich rzeczowo. Tak, tak, w Polsce też mieliśmy niewolnictwo.  Jednym słowem jesteśmy „córami potomków niewolników”. To nie tylko Afryka, nie tylko Brazylia, u nas też stosowane było uzależnienie człowieka od człowieka. I choć minęło od tamtej pory wspomniane 160 lat dostrzec możesz, pewnie tak jak ja, niewolnictwo….mocne słowo? Być może, ale owijanie w bawełnę nie jest wobec żadnej z nas uczciwe. Ja wiem, że mówiąc słowo „niewolnik” widzimy obraz czarnoskórego człowieka w kajdanach na  nogach, stąpającego, noga za nogą, w kierunku jakiejś plantacji. No i tak, w Polsce dziś o taki obraz trudno. Jednak wszystkie przestępstwa związane z prostytucją, handlem ludźmi czy wreszcie inna formą pracy przymusowej to już zjawiska, o których możemy sobie posłuchać z faktów czy jakiś innych wiadomości. Myślicie, że to gdzieś daleko, że nas nie dotyczy… no może tak, ale czy na pewno. Jedna z moich czytelniczek opisała mi kiedyś pewien obrazek ze swojego dzieciństwa.

    engin-akyurt-l1clu1ZKjSw-unsplash

    „Odbiła się od ściany. Niczym kłoda padła na czerwony chodniczek w przedpokoju. Jeszcze krzyczała, jeszcze płakała. Za głośno. Jeszcze jedno kopnięcie w głowę, aż zamilkła. Ojciec nigdy nie dawał za wygraną. Cisza oznaczała zwycięstwo. Dopiero kiedy zasnął w pokoju byłam na tyle odważna, żeby do niej podejść. Zazwyczaj wszystko widziałam przez szparę w drzwiach. (To nic, nic się nie stało, idź spać córeczko). Nic ją nie bolało, nic jej nie było, nic się nie stało. Cała matka. To przez nią moje dzieciństwo było koszmarem. To przez nią tyle lat żyłam w niewoli bita, głodzona i gwałcona przez własnego ojca…właściwie człowieka, który przyczynił się do mojego życia. Nic więcej. Pijak, menel, idiota. A ona. Tak wiele mogła, a nic nie zrobiła. Dopiero gdy zapił się na śmierć poczułam się wolna”.

    engin-akyurt-eKBVDW1X2xY-unsplash

    Czy to jest takie nasze współczesne niewolnictwo? Jest. Konstytucja gwarantuje nam wolność, tymczasem dziecko, które wychowuje się w takiej …dysfunkcyjnej rodzinie (dziwne to słowo….ale obrazuje kontekst) jest skazane na niewolę. Wykorzystywane seksualnie, bite i zaniedbane jest dzieckiem zniewolonym. W normalnym, współczesnym, cywilizowanym kraju. Kobiety zmuszane do prostytucji, czasem nawet przez własnych mężów i to nie koniecznie za opłatą, kobiety zastraszane w pracy, zmuszane do podejmowania decyzji, które nie są zgodne z kodeksem pracy, szantażowane i zastraszane. To też są kobiety zniewolone. Ponad 88 tysięcy osób, w stosunku do których stosowana była w 2019 roku przemoc, to też niewolnictwo. Są to jedynie zgłoszone przypadki a w tym roku skala jest już dawno o wiele większa. Około 30 % więcej przemocy pojawiło się w polskich domach podczas tej nieszczęsnej pandemii, która swoje żniwo zbiera każdego dnia. Pojawił się nowy model oprawcy, sfrustrowanego z powodu utraty pracy, przebywającego 24 godziny w domu, wśród najbliższej rodziny, na której najprościej jest się wyżyć. Takie współczesne niewolnictwo, kiedy ludzie  znęcają się nad sobą nawzajem, w pozamykanych domach, jest pomijanym dramatem w strumieniu informacji o zakażonych, przetestowanych, uzdrowionych. Hasło „Hasztag zostań w domu” stał się dla nich gwoździem, dobijającym ich trumnę. Dziś w dniu upamiętniającym zniesienie niewolnictwa, nie zamykajcie dziewczyny oczu na bezprawie, które ma miejsce obok Was. Nie pozwólcie, aby ktoś zrobił z Was niewolnice. I wreszcie nie przekraczajcie swoich uprawnień, aby mieć swojego niewolnika.

  • TOP TEN tegorocznej jesieni

    Masz plany na jesień?  Super!  Zazdroszczę. Tak, tak, wiem, że większość tegorocznych  planów uda się, albo nie uda. To jest tak, jak z liściem akacji. Też robiłaś sobie wyliczankę? „Kocha, lubi, szanuje…” Teraz można odnieść się do planów… „uda się, nie uda, uda, nie uda”… Jeden wielki znak zapytania. Jako kobieta uwielbiająca plany i działanie według planu, czas, w którym przyszło mi działać, jest czymś nowym, niezrozumiałym i trudnym do zaakceptowania. Choć uwierz mi, bardzo się staram. Też tak masz? Uff, nie jestem sama. Trudno jest mi robić plany, ze świadomością tego, że jutro rano mogę obudzić się w nowej rzeczywistości. Dlatego moja lista planów, takich zwykłych, codziennych i bardzo przyziemnych, jest po prostu bardzo możliwa do zrealizowania. A to już dużo. Plany oderwane od rzeczywistości, z góry skazane na niepowodzenie, nie przekonują mnie. Ciebie pewnie też. Jeśli chcesz, możesz skorzystać z mojej listy tej jesieni… powiem Ci w sekrecie, że na zimę jest również w sam raz. Możesz też stworzyć swoją, tak, abyś miała realny wpływ na każdy jesienny dzień. Jakie są te moje jesienne plany? Oto one :

     

     #1 Codziennie pożerać witaminy

    Do tej pory, z tych takich pastylkowych, łykałam witaminę D, ale teraz dodam jeszcze witaminkę C bo muszę, nie… przepraszam…chcę wzmocnić swoją odporność i wiem, że odpowiednia ich dawka nie zaszkodzi. Zawsze byłam nastawiona bardzo „anty” na wszelkiego rodzaju pigułki, było to dla mnie jakieś nienaturalne. Do czasu, aż w okazało się, że mam ich w swoim organiźmie za mało i trzeba było sobie dopomóc. A więc..z rozsądkiem i umiarem, ale weszły do mojego codziennego rytuału. Oprócz tego będę jadła więcej papryki, lubię ją w każdej postaci, a skoro zawiera dużo witamin, to tym bardziej należy jej się większa uwaga.

     

    #2 Wysypiać się

     

    Nie wiem jak Ty, ale ja daleko nie zajadę śpiąc trzy, cztery godziny dziennie. Tak się po prostu nie da. Jesienne dni, nawet te najbardziej słoneczne, szybko się kończą i przychodzi spadek formy. Wraz z nim rozdrażnienie i obniżona produktywność. Co za nią idzie już wiesz, niezadowolenie z samej siebie, dół i totalne załamanie, czasem kończące się przeziębieniem. Warto? Jasne, że nie. Więcej o śnie napisałam tu ⬇ zajrzyj koniecznie.

                                                             https://kobietawartamilion.pl/zlota-rada-sen/

     

     #3 Zaszaleć z zupami

     

    Zdecydowanie za mało ich ostatnio było w mojej kuchni. Choć lubię chyba wszystkie. Oprócz tego, że rozgrzewają, to jeszcze dostarczają wiele składników odżywczych. Od dawna chodzi za mną krupniczek. Może w najbliższą sobotę? Tymczasem poniżej znajdziesz przepisy nadesłane przez moje czytelniczki. Może też skorzystasz?

    Stara Para Plener Rocznica Kolaż

     

     #4 Bez czapki

     nie wychodzę z domu

     

    Szanuję swoje zdrowie i kasę, którą wydaję na te wszystkie witaminki, o których pisałam wyżej. Dlatego nie mam zamiaru się z takiego powodu przeziębić. Dlaczego warto nosić czapkę pisałam w jednym z jesiennych artykułów. Znajdziesz go tutaj ⬇

    https://kobietawartamilion.pl/schowaj-sie-pod-czapka/

     #5 Wyprowadzać się

     na Spacerniak
     

    Nawet więźniowie codziennie spacerują. A my, kobiety, często o tym zapominamy. A więc, zdecydowanie więcej spacerów. Nie biegania z zakupami, nie marszu do pracy i z powrotem. To się nie liczy. Normalny, zdrowy, świadomy, jesienny spacer. Obowiązkowo!

     

    #6 Poświęcić jesienne wieczory na prace  manualne.
     

    Mimo tego, że u mnie kreatywność i prace manualne to chleb powszedni, to chcę zająć się czymś innym, nowym, wyjątkowym. Może szydełko, druty, haft. Jednym słowem coś, przy czym będę mogła odpocząć i obejrzeć serial jednocześnie.

    InShot_20201114_210314663

    #7 Właśnie. Serial.  

    To wcale nie jest głupie. Bo to nie prawda, że seriale ogłupiają i robią rysę na naszej inteligencji. Oglądałam ostatnio „Opowieść Podręcznej” i powiem Wam, że dużo różnych emocji się u mnie pojawiło podczas tych trzech sezonów, ale żadnej rysy na mojej inteligencji nie zauważyłam. W moich planach są „Telefonistki”  i „The Crown”. Już czuję, jak się wciągam.

    #8. Książka

     

    Jak tak już sobie pooglądam, to z książką w ręku liczę na wyciszenie. Na mojej liście znajdują się dwie pozycje – „Jeszcze będzie przepięknie” Sabiny Czupryńskiej oraz „Widoki” Agnieszki Lis. Czekam również na „Malowane życie” mojej drogiej Basi. Liczę, że dołączy do tej listy szybciutko.

    #9 Napisać list

     

    Jeden już napisałam. I sprawiło mi to ogromną przyjemność. W czasie, kiedy trudno o rozmowy przy kawie potrzeba kontaktu wydaje się być jeszcze większa. Zapomnieliśmy już o takiej formie, a warto. Choćby dla przypomnienia sobie jak się listy pisało i dla pokazania młodszemu pokoleniu w domu, że coś takiego w ogóle istnieje.

    #10 Zadbać o twarz pod maską

     

    Peeling twarzy – tego mi potrzeba. Ja jeszcze nie zauważyłam jakichś zmian na twarzy od noszenia maseczki, a muszę ją nosić czasem kilka godzin dziennie. Ale kilka moich koleżanek już jakieś dziwne ustrojstwo pod maseczką musi magazynować. Z odsieczą przyszła moja zaprzyjaźniona kosmetyczka, która doradziła stosowanie peelingów dwa razy w tygodniu…takich zwykłych domowej roboty oraz zero podkładu. Ani grama pudru, fluidu i takich tam.

    ***

    Do peelingu potrzebujesz jedynie mąki ryżowej, zimnego mleka oraz miodu. W takich proporcjach aby powstała gęsta papka. Nałożona na twarz, ma podobno właściwości rozświetlające i przeciwzapalne. Będę próbować

    ***

     Cóż, poza tym mam zamiar cieszyć się tą jesienią choćby nie wiem co. I żadne wirusy, chandry, statystyki i inne czynniki zewnętrzne mi jej nie zepsują.

  • Schowaj się pod czapką

    „Na złość mamie odmrożę sobie uszy” pamiętasz to? Pewnie tak. Czasem nie lubiane, czasem ukrywane w plecaku, swędzące, gryzące, z jakiejś wełny słabej jakości. Te czasy chyba minęły. Tak mi się przynajmniej wydaje. Dziś czapki, które widzę w sklepach, na głowach modelek to prawdziwe dzieła sztuki. Sklepowe półki się pod nimi uginają, a ceny potrafią zwalić z nóg.

    123741453_2846881848875887_8077108389227285470_n (1)

    Jako nastolatka bardzo lubiłam dziergać na drutach, na szydełku i często robiłam sobie szaliki, ale czapek nie umiałam. Mistrzynią w tym była moja mama, która cierpliwie żonglowała włóczką wokół drutów połączonych jakąś żyłką. Dużo mam wtedy dziergało. Sploty „prawo – lewo”, „warkocze” były bardzo modne i popularne wśród moich rówieśników, tym bardziej, że sklepy nie oferowały nic podobnego. Wszędzie te same ubrania, buty, czapki też. Ten kto miał zdolności manualne, potrafił szyć, dziergać…był mistrzem. I nic się nie marnowało, żaden kawałek włóczki. Stare swetry były w domach prute, wełna nawijana, wykorzystywana, taki peerelowski recycling. Cudne rękodzieła, kreatywnie komponowane z tego, co było pod ręką. Dziś widzę podobne na głowach kobiet. Kolorowe, oryginalne  i takie różnorodne.

    123683543_437538310970259_8192144324931117150_n (2)
    123538007_717695475760887_3702069336118127888_n

    Ten jesienno – zimowy dodatek garderoby jest, obok apaszek, „wisienką na torcie” outfitu kobiecości.

    O apaszkach możecie przeczytać w artykule „Owijamy się”

    123916971_457510971887869_916684575835198611_n (2)

    Znam takie kobiety, które uparcie nie założą czapki, choćby nie wiem co. A to swędzi czoło, a to popsuje się fryzura, albo po prostu nie dodaje uroku. Ja myślę, że dobrze dobrana czapka, wręcz przeciwnie, może dodać bardzo dużo uroku. Wiedzą o tym czytelniczki tego bloga, które nadesłały swoje „czapkowe” zdjęcia. Nakrycia głowy bawełniane, wełniane, zimowe, jesienne, ważne aby … po pierwsze było wygodnie, po drugie, ładnie 😊Wiesz pewnie, że aż 70% ciepła ucieka właśnie przez głowę, dlatego warto zadbać o swoją temperaturę zawsze, a w tym wirusowym czasie szczególnie. Jest nadzieja, że to właśnie dzięki czapce unikniesz przeziębienia i zasmarkanego nosa. A włosy? Bez przesady, aż tak Ci nie przyklapną, z resztą trzeba wybrać czy fryzura czy zdrowie są dla Ciebie najważniejsze.  Poza tym jeśli powiem Ci, że zimna temperatura osłabia cebulki włosów, nie będziesz miała wątpliwości, że czapka to naprawdę dobry pomysł.

    DSCN8862 (2)
    120324399_3403514529686625_6794133357868912918_n

    Usłyszałam kiedyś, że czapka to nie tylko stylowe dopełnienie ubrania zimowego, ale styl życia. Znam dziewczyny, które noszą czapki we wrześniu i takie , które jeszcze w kwietniu prezentują każdego dnia inną. Traktują ten element garderoby jako definicję samej siebie, jako manifest, eksponując kolor lub logo znajdujące się na niej, jednym słowem coś, co jest dla niej ważne.

    123838474_3375285772588219_5163770690434387961_n (2)

    Nawet jeśli kiedyś ktoś Ci powiedział „Jezu!! Jak Ty wyglądasz?!” bo i takie argumenty słyszałam i dzięki nim wstydzisz się  zakładać czapkę, nawet w najbardziej siarczyste mrozy, to nie zwracaj uwagi na tego typu komentarze. Są naprawdę słabe. Proponuję, aby każdy zajął się swoją głową i  to zarówno tym, co na niej, jak i w środku 😉Poza tym pytałam kilku mężczyzn i stwierdzili jednogłośnie, że czapka jest sexy. Zapytaj swojego. Moja znajoma lubi nosić na przykład czapki z bohaterami bajek, inna zakłada takie z ogromnym pomponem. Czują się młodziej, czują się weselej, odważniej. I o to chodzi. Jak się okazuje zwykła czapka może być elementem budowania pewności siebie 😊

    DSCN9106

    Czas jesieni, zimy z resztą też, to nie tylko kolorowe od liści dni, albo tryskające blaskiem śniegu, wieczory. To też smutne, szare popołudnia, deszczowe poranki ze znikomą ilością energii. W takie dni jakoś trzeba sobie pomóc. Może właśnie zakładając wesołą czapkę, która tę szarość odczaruje. Są wersje eleganckie, dopasowane do płaszcza, kozaków czy torebki. Albo sportowe, w których możesz biegać, wyskoczyć po dzieci do przedszkola lub iść na spacer.  Pilotki, gawroszki, kaszkiety, berety …jest tego cała masa. Nawet do smutnej i znoszonej możesz doszyć pompon, albo po prostu wrócić do czasów robótek ręcznych i przy okazji, twórczo spędzić kilka wieczorów. Tych możliwości jest tak wiele. W tym roku noszenie czapek będzie dodatkowym wyzwaniem, bo jak dodamy do nich maseczkę, czasem okulary to złoty puchar tej, która ogarnie tę  rzeczywistość bez problemu. Będziemy wszystkie mijały na ulicy atrakcyjne kobiety, opatulone niczym Mata Hari w burce, choć czasem mam wrażenie że to właśnie pod czapką i pod maseczką będzie można ukryć swój zły dzień, kiepski nastrój lub zapomniany makijaż, a pandemiczny  czas, niestety,  sprzyja takim nastrojom. Być może to nie jest dobry argument, ale z pewnością skuteczny 😊

  • Urodzi, pochowa, zrobi drugie

    #

    Długo się zastanawiałam czy odezwać się w tej sprawie, czy to wypada, czy nikogo nie urażę i czy w ogóle mam prawo, bo co ja tam w ogóle wiem, ale wiecie co…. mam, każdy ma. Jest mi przykro, smutno, jestem wkurzona i jest mi wstyd. Wszystko razem. Wszystko w jednym. Tyle negatywnych uczuć, które zawsze staram się omijać szerokim łukiem, teraz nasilają się z każdym dniem. I dużo siły i starań muszę włożyć, aby je wszystkie wyprzeć, trudne to, cholernie trudne. Brak empatii i zrozumienia, brak tolerancji i traktowania drugiego człowieka, jak równego partnera, nie jest zgodne z moimi wartościami. Zauważam natomiast spłycenie i zminimalizowanie roli kobiety w naszym kraju a to już wymaga komentarza, bo kto jak kto, ale autorka bloga rozwojowego dla Kobiet ma do tego prawo. Od kilku dni przeprowadzam trudne rozmowy, odbieram smutne maile i przepełnione goryczą wiadomości. Świat zwariował! Ludzie zwariowali. Kiedy byłam dzieckiem myślałam, że pani w szkole powinna być mądrzejsza ode mnie, że ksiądz powinien być ode mnie lepszy a polityk bardziej niż ja, odpowiedzialny. Czy to naiwność, czy rzeczywiście tak powinno być? Teoretycznie tak. Praktyka, kolejny raz, wszystko weryfikuje. Pamiętam jak pojechałam na „wycieczkę” do jednego z wielu ośrodków w Polsce, był to jakiś dom opieki dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w Grudziądzu, prowadzony przez zgromadzenie sióstr zakonnych. To był pierwszy rok nauki w Studium Pracowników Służb Społecznych w Toruniu. Do Grudziądza nie daleko, ale każda wycieczka cieszyła, autokar wrzał od śmiechu i gwaru, gdzieś w tle słychać było dźwięk gitary. Młodzieńcza radość zginęła wraz przekroczeniem progu domu, gdzie przywitała nas sympatyczna, uśmiechnięta zakonnica. Nie miałam świadomości gdzie tak naprawdę przyjechałam i co to za niepełnosprawność, z którą się miałam zetknąć za parę chwil. Jasne, duże pomieszczenie i dużo białych metalowych łóżek, łóżeczek, trudno dobrać odpowiednią nazwę. Nie widziałam dzieci, barierki były zbyt wysokie, za to słyszałam ich „wycie”, dokładnie tak… takie wycie, które przypominało dźwięki z  poznańskiego Zoo. Byłam przerażona, nigdy wcześniej nie słyszałam nic podobnego. Nie weszłam pierwsza, przepuściłam kilka osób, kolega…zawsze wesoły twardziel …tym razem zbladł. Wychodząc szepnął tylko „nie wchodź tam”. Oczywiście , że weszłam. Oczywiście, że byłam przerażona. W tych łóżeczkach widziałam dzieci z silnym wodogłowiem, rozszczepem kręgosłupa, z jakimiś otworami w czaszce, asymetrią oczodołów i twarzy. Miały zaledwie kilka miesięcy. I tylko kilka przed sobą. Skazane na śmierć, na pewną śmierć, o której wiedziano od pierwszego oddechu na porodówce. To był rzeczywiście straszny widok. Tam nie było płaczu, ani tej atmosfery pełnej radości, która zazwyczaj przepełnia pokój noworodka. Był smutek. Zapytałam jednej z zakonnic gdzie są rodzice tych dzieci, byłam przekonana, że zmarli po prostu, ale nie, usłyszałam, że „się pogubili i je tutaj oddali”. Tyle matek się pogubiło, tylu ojców? – Pomyślałam. I tyle istot cierpi? Czy one wyzdrowieją? Czy będą samodzielne? Czy będą mogły normalnie żyć? Na wszystkie pytania odpowiedź była negatywna. W kolejnych pokojach było tylko gorzej. Zrośnięte siostry z chorobą sierocą, kiwające się w dwie różne strony i dobiegający zewsząd wrzask. Jaki był cel ich istnienia?  Czy tylko po to się urodziły, żeby te cudowne siostry miały co robić??? Czułam złość. Ja. Młoda dziewczyna i jednocześnie przewodnicząca Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Paradoks. Czułam złość, że nikt nie zapobiegł tej tragedii. Nikt nie pomógł tym matkom i nie powstrzymał cierpienia i bólu tych istot. To nie były żadne „muminki”, to nie były dzieci z opóźnionym rozwojem, to po prostu były cierpiące istoty pozbawione miłości swoich matek, których nikt nie przystosował do posiadania takiego dziecka, nikt nie pomógł i nikt nie zapewnił odpowiedniej opieki. Co musiała czuć ta matka, dowiadując się z jak poważną chorobą, wydała na świat dziecko. Ja, jak większość matek, po urodzeniu swoich córek, oglądałam je z każdej strony, liczyłam paluszki, modliłam się, żeby urodziły się zdrowe, obserwowałam przez pierwsze dni, czy oczka nie zezują, czy słuch jest dobry.

     To chyba oczywiste, że matka chce urodzić zdrowe dziecko, chce się ze swojego macierzyństwa cieszyć. Nikt nie ma prawa tej radości odbierać. Już dawno wyrosłam z chorej teorii, że cierpienie też ma sens i że chore dziecko przychodzi na świat po coś. Po co do cholery? Po to, żeby zaznać bólu i śmierci?? Po to, żeby zakonnice miały się kim opiekować?? Po to?? Kto ma prawo przywłaszczać sobie decyzję o tym czy chcemy, czy nie chcemy wychowywać i opiekować się chorym śmiertelnie dzieckiem? Kto ma prawo decydować, że jak się spłodziło to trzeba urodzić…bez względu na to, że chwilę po porodzie umrze? Kto ma prawo niszczyć psychikę kobiety, która nosi dziewięć miesięcy pod sercem dziecko skazane na śmierć?? Kto jej pomoże otrząsnąć się z traumy??

    Byłam w tym ośrodku ponad dwadzieścia lat temu. Wydawało mi się, że coś zmieniło się od tamtej pory w medycynie, w ludziach. Wydawało…dobre słowo.  Usłyszałam dziś z ust mężczyzny…takiego w moim wieku, intelektualisty „Wielkie mi halo, urodzi, pochowa i zrobi sobie drugie”. Co Wam się ciśnie na usta?? Grzeczne słowa? Nie sądzę. Nie dziwi zatem fakt ogólnego dialogu, który dudni z każdego kanału telewizyjnego. Zrozumienie, którego brak, empatia, której brak i miłość bliźniego, której brak… to kryje się pod hasłami wszystkich manifestacji. To słabe, że wiele z moich rodaków tego nie rozumie. Być może jeszcze za mało cierpienia, być może za mało poronień i ciąż pozamacicznych, być może za słaby stopień niepełnosprawności w ich rodzinach, w ich domach. Być może za mało słuchali, czytali, nie wiem. Być może będą napawali się radością z każdej ciąży, która matki doprowadzi do depresji, nielegalnych aborcji, samobójstw. A przecież macierzyństwo to taki cudowny stan, dlaczego ktoś próbuje go zamalować na czarno?  

    Kasiu, Beatko, Karolinko, Aniu, Basiu itd. itd. itd.

    Jestem z Wami