• Urodzi, pochowa, zrobi drugie

    #

    Długo się zastanawiałam czy odezwać się w tej sprawie, czy to wypada, czy nikogo nie urażę i czy w ogóle mam prawo, bo co ja tam w ogóle wiem, ale wiecie co…. mam, każdy ma. Jest mi przykro, smutno, jestem wkurzona i jest mi wstyd. Wszystko razem. Wszystko w jednym. Tyle negatywnych uczuć, które zawsze staram się omijać szerokim łukiem, teraz nasilają się z każdym dniem. I dużo siły i starań muszę włożyć, aby je wszystkie wyprzeć, trudne to, cholernie trudne. Brak empatii i zrozumienia, brak tolerancji i traktowania drugiego człowieka, jak równego partnera, nie jest zgodne z moimi wartościami. Zauważam natomiast spłycenie i zminimalizowanie roli kobiety w naszym kraju a to już wymaga komentarza, bo kto jak kto, ale autorka bloga rozwojowego dla Kobiet ma do tego prawo. Od kilku dni przeprowadzam trudne rozmowy, odbieram smutne maile i przepełnione goryczą wiadomości. Świat zwariował! Ludzie zwariowali. Kiedy byłam dzieckiem myślałam, że pani w szkole powinna być mądrzejsza ode mnie, że ksiądz powinien być ode mnie lepszy a polityk bardziej niż ja, odpowiedzialny. Czy to naiwność, czy rzeczywiście tak powinno być? Teoretycznie tak. Praktyka, kolejny raz, wszystko weryfikuje. Pamiętam jak pojechałam na „wycieczkę” do jednego z wielu ośrodków w Polsce, był to jakiś dom opieki dla dzieci niepełnosprawnych intelektualnie w Grudziądzu, prowadzony przez zgromadzenie sióstr zakonnych. To był pierwszy rok nauki w Studium Pracowników Służb Społecznych w Toruniu. Do Grudziądza nie daleko, ale każda wycieczka cieszyła, autokar wrzał od śmiechu i gwaru, gdzieś w tle słychać było dźwięk gitary. Młodzieńcza radość zginęła wraz przekroczeniem progu domu, gdzie przywitała nas sympatyczna, uśmiechnięta zakonnica. Nie miałam świadomości gdzie tak naprawdę przyjechałam i co to za niepełnosprawność, z którą się miałam zetknąć za parę chwil. Jasne, duże pomieszczenie i dużo białych metalowych łóżek, łóżeczek, trudno dobrać odpowiednią nazwę. Nie widziałam dzieci, barierki były zbyt wysokie, za to słyszałam ich „wycie”, dokładnie tak… takie wycie, które przypominało dźwięki z  poznańskiego Zoo. Byłam przerażona, nigdy wcześniej nie słyszałam nic podobnego. Nie weszłam pierwsza, przepuściłam kilka osób, kolega…zawsze wesoły twardziel …tym razem zbladł. Wychodząc szepnął tylko „nie wchodź tam”. Oczywiście , że weszłam. Oczywiście, że byłam przerażona. W tych łóżeczkach widziałam dzieci z silnym wodogłowiem, rozszczepem kręgosłupa, z jakimiś otworami w czaszce, asymetrią oczodołów i twarzy. Miały zaledwie kilka miesięcy. I tylko kilka przed sobą. Skazane na śmierć, na pewną śmierć, o której wiedziano od pierwszego oddechu na porodówce. To był rzeczywiście straszny widok. Tam nie było płaczu, ani tej atmosfery pełnej radości, która zazwyczaj przepełnia pokój noworodka. Był smutek. Zapytałam jednej z zakonnic gdzie są rodzice tych dzieci, byłam przekonana, że zmarli po prostu, ale nie, usłyszałam, że „się pogubili i je tutaj oddali”. Tyle matek się pogubiło, tylu ojców? – Pomyślałam. I tyle istot cierpi? Czy one wyzdrowieją? Czy będą samodzielne? Czy będą mogły normalnie żyć? Na wszystkie pytania odpowiedź była negatywna. W kolejnych pokojach było tylko gorzej. Zrośnięte siostry z chorobą sierocą, kiwające się w dwie różne strony i dobiegający zewsząd wrzask. Jaki był cel ich istnienia?  Czy tylko po to się urodziły, żeby te cudowne siostry miały co robić??? Czułam złość. Ja. Młoda dziewczyna i jednocześnie przewodnicząca Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Paradoks. Czułam złość, że nikt nie zapobiegł tej tragedii. Nikt nie pomógł tym matkom i nie powstrzymał cierpienia i bólu tych istot. To nie były żadne „muminki”, to nie były dzieci z opóźnionym rozwojem, to po prostu były cierpiące istoty pozbawione miłości swoich matek, których nikt nie przystosował do posiadania takiego dziecka, nikt nie pomógł i nikt nie zapewnił odpowiedniej opieki. Co musiała czuć ta matka, dowiadując się z jak poważną chorobą, wydała na świat dziecko. Ja, jak większość matek, po urodzeniu swoich córek, oglądałam je z każdej strony, liczyłam paluszki, modliłam się, żeby urodziły się zdrowe, obserwowałam przez pierwsze dni, czy oczka nie zezują, czy słuch jest dobry.

     To chyba oczywiste, że matka chce urodzić zdrowe dziecko, chce się ze swojego macierzyństwa cieszyć. Nikt nie ma prawa tej radości odbierać. Już dawno wyrosłam z chorej teorii, że cierpienie też ma sens i że chore dziecko przychodzi na świat po coś. Po co do cholery? Po to, żeby zaznać bólu i śmierci?? Po to, żeby zakonnice miały się kim opiekować?? Po to?? Kto ma prawo przywłaszczać sobie decyzję o tym czy chcemy, czy nie chcemy wychowywać i opiekować się chorym śmiertelnie dzieckiem? Kto ma prawo decydować, że jak się spłodziło to trzeba urodzić…bez względu na to, że chwilę po porodzie umrze? Kto ma prawo niszczyć psychikę kobiety, która nosi dziewięć miesięcy pod sercem dziecko skazane na śmierć?? Kto jej pomoże otrząsnąć się z traumy??

    Byłam w tym ośrodku ponad dwadzieścia lat temu. Wydawało mi się, że coś zmieniło się od tamtej pory w medycynie, w ludziach. Wydawało…dobre słowo.  Usłyszałam dziś z ust mężczyzny…takiego w moim wieku, intelektualisty „Wielkie mi halo, urodzi, pochowa i zrobi sobie drugie”. Co Wam się ciśnie na usta?? Grzeczne słowa? Nie sądzę. Nie dziwi zatem fakt ogólnego dialogu, który dudni z każdego kanału telewizyjnego. Zrozumienie, którego brak, empatia, której brak i miłość bliźniego, której brak… to kryje się pod hasłami wszystkich manifestacji. To słabe, że wiele z moich rodaków tego nie rozumie. Być może jeszcze za mało cierpienia, być może za mało poronień i ciąż pozamacicznych, być może za słaby stopień niepełnosprawności w ich rodzinach, w ich domach. Być może za mało słuchali, czytali, nie wiem. Być może będą napawali się radością z każdej ciąży, która matki doprowadzi do depresji, nielegalnych aborcji, samobójstw. A przecież macierzyństwo to taki cudowny stan, dlaczego ktoś próbuje go zamalować na czarno?  

    Kasiu, Beatko, Karolinko, Aniu, Basiu itd. itd. itd.

    Jestem z Wami

  • Wakacyjne wyrzuty sumienia

    66922157_3437330079673806_953458357182660608_n

    Miewamy je wszystkie. Czasem są małe, czasem większe, ale zazwyczaj wyolbrzymione. O naszych wakacyjnych wyrzutach sumienia pisałyśmy w swoich felietonach w cyklu „Fusami treściowane wakacje”. Wspólnie z Małgosią Siemianowska i Basią Grzymkowską – Blok otwieramy się dla Was, drogie kobiety, pokazując nasz kobiecy świat. Pełen radości, trosk i przygód. Zapraszam do odsłuchania kolejnego odcinka.

  • Wrzosy

    Świat zmierza do równowagi. A Ty, Kobieto Warta Milion? Czy znajdujesz w swoim życiu balans? Potrzebujesz do tego obecności innych kobiet czy działasz solo?

    Dywan równowagi

    Natura nieustannie poprzez pory roku zachęca nas do przeżywania cyklów po raz kolejny. I my się temu poddajemy, hmmm automatycznie. Nosimy odzież dostosowaną do temperatury za oknem, wybieramy aktywności odpowiednie do danej pory roku, czy zmieniamy wystrój naszych balkonów, tarasów lub mieszkań.

    Kilka dni temu pożegnaliśmy wrzesień – most pomiędzy gorącym latem a nostalgiczną jesienią. Okres, kiedy większość letnich kwiatów traci swą urodę. Wtedy na scenę wchodzą wrzosy, rozpoczynając swój barwny festiwal. Pomimo, że są różnorodne kolorystycznie – od czystej bieli, przez fiolet, aż po soczystą purpurę – zachwycają nas w każdej postaci. Nie bez powodu na północy Europy wrzosy są uznawane za magiczne rośliny.

    Leśne połacie fioletu

    Widziałaś kiedyś jeden kwiatostan wrzosu, taki samotnie rosnący? My również nie, bowiem wrzosy rosną w zbiorowiskach. Przypomina nam to starą prawdę, że nikt nie jest samotną wyspą, nie jest samowystarczalny. Zawsze potrzebujemy KOGOŚ. Szczególnie dobrze, harmonijnie nam się wzrasta, kiedy jesteśmy w otoczeniu podobnym do nas. Kiedy otrzymujemy wsparcie, troskę, opiekę i same je dajemy. Odnajdujemy, utrzymujemy wtedy równowagę, lśniąc wewnętrznym blaskiem. To łączy wrzosy i kobiety – potrzeba wspólnoty.

    Małgosia: Nie jestem florystką, ale mam wrażliwe serce i wierzę w moc symboliki. Kiedy patrzę na rozciągające się w lesie połacie fioletowych wrzosów, tworzące piękne dywany, myślę, że mają wiele cech wspólnych z kobietami. Fiolet jest symbolem równowagi, przebaczenia, wielkoduszności i władzy.

    Wrzosy przebywające w naturalnym środowisku są swobodne, niezależne i silne. Występują niemal w całej Europie, ale szczególnym uznaniem cieszą się w krajach północnych: Irlandii, Islandii Szkocji i całej Skandynawii. Te tereny charakteryzuje chłodny i wilgotny klimat, a wrzosowiska są integralną częścią krajobrazu, czasem ciągnącą się kilometrami.

    W Polsce widuję wrzosy nieopodal lasów brzozowych, które również symbolizują kobiecą energię. Otoczone brzozami, wrzosy układają się w dywany równowagi, na którym może spocząć każda zagubiona kobieta. Kobiety-wrzosy otulą swą siostrę ciepłem, dodadzą jej odwagi i ochronią (wedle szkockich legend). W takich warunkach każda białogłowa uspokoi się, odzyska wewnętrzną równowagę i nabierze mocy do działania.

    – Warto wiedzieć, że wrzosów leśnych nie wolno wykopywać i przynosić do domów, bo tego nie przeżyją. W naturze lubią słońce i kwaśną glebę, dlatego możemy jedynie cieszyć się ich widokiem na wzgórzach czy przyleśnych polanach – podpowiada Monika. A jeśli chcemy mieć te magiczne rośliny w domu?

    Wrzosowe kompozycje w domu

    Monika: Sklepy, kwiaciarnie i targowiska obfitują w przeróżne gatunki i odmiany wrzosu. Grupowane w donicach, koszach wiklinowych czy glinianych naczyniach dodają tak wiele nastroju i wprowadzają wczesnojesienny klimat. Te zakupione w doniczkach możemy postawić w dowolnym miejscu. Mimo tego, że są odporne to jednak proponuję owinąć donicę na zimę tak, aby cała bryła korzeniowa nie przemarzła, kiedy przyjdą silne mrozy. Ale to dla ambitnych ogrodniczek, dużo łatwiej jest bowiem kupić wrzosy każdego roku nowe, tym bardziej, że ich cena jest stosunkowo niska. Wystarczy jedna sztuka a w naszym domu zawita ciepło i ten specyficzny klimat. Ja szczególnie lubię takie wrzosowe kompozycje w których grupuję kilka rodzajów i kolorów, bądź mieszam z inną roślinnością, jak chociażby hedera. Jeśli chcemy się cieszyć długo pięknym kolorem nie możemy zapomnieć o podlewaniu, bo najgorsze dla świeżości tej rośliny jest jej przesuszenie. Chyba, że mamy taki plan, bo zasuszone wyglądają równie magicznie.

    Tajemnica magii wrzosów

    Monika: Dobrze jest kupić wrzos sobie samemu a nie liczyć na prezent, ponieważ zakorzeniła się u nas jakaś taka „klątwa”, jakoby wrzos wprowadzał do domu złą passę. Ja nie mam na to żadnych dowodów, jednak doświadczenie we florystyce pozwala mi podzielić się z Wami takim spostrzeżeniem. Ludzie boją się obdarowywać innych wrzosem i choć sami w takie zabobony nie wierzą, to  jednak wolą nie kusić losu. Ja wrzosy uwielbiam i za brytyjska tradycją traktuję je jako symbol szczęścia. A na to dowody mam – siebie samą.

    Małgosia: Przyznaję, że i na mnie wpływa magia wrzosów. W ogóle fiolet jest kolorem, który dobrze na mnie działa. Postanowiłam sprawdzić, o co chodzi z tymi zabobonami, o których mówi Monika.

    Okazuje się, że wrzosy miały niebagatelne znaczenie już da Celtów. Symbolizowały pasję i miłość, uczyły opanowania, a włożone pod poduszkę wywoływały prorocze sny. W Irlandii palono wrzosowe kadzidła, aby przywołać duchy zmarłych. W Szkocji wrzosy uznaje się za symbol wierności złożonym przysięgom, trwałości uczuć  i wrót dla istot nadprzyrodzonych. Skandynawowie zaś te fioletowe kwiaty kojarzą z biedą i śmiercią.

    Pomimo tych „rewelacji” podzielam zdanie Moniki – wrzosy przynoszą szczęście. W moim życiu wszystkie ważne wydarzenia miały miejsce właśnie we wrześniu. Przypadek czy magia wrzosu?

  • Fusami treściowane wakacje cz.5

    W piątej części wakacyjnej przygody z felietonami, koncentrujemy się na miłości. Trudny temat i można go interpretować na wiele sposobów. Tak też się stało. Miłość oczywista, miłość tragiczna, miłość zaskakująca, czy miłość zgorzkniała. Każda ma swoje blaski lub cienie, tak bardzo odbijające się na naszej, kobiecej, duszy. Bywa rozkoszna i spełniona, ale też smutna i tragiczna. Całe bogactwo barw i smaków, dokładnie tak samo jak kawa, wokół której krążą te nasze wakacyjne opowieści. Jedna mocna, gorzka, intensywna, inna słodka, albo zimna, albo nijaka. Zapraszam, posłuchajcie z czym nam kojarzy się kawa. Felietony czytają :

    Małgorzata Siemianowska,

    Monika Wojdyło,

    Barbara Grzymkowska-Blok,

  • Jestem bogata

    Miałam dzisiaj przecudną rozmowę, cudną i inspirującą, choć dla niektórych niezwykłą i mało prawdopodobną. Wiem bowiem, że są przeciwnicy takich metod jak joga, medytacja czy wizualizacja. Ale wiem też, że kobiety, które zadają sobie trud wejścia na strony bloga dla kobiet, chcą się otwierać na to, co nowe, nieznane czy nawet kontrowersyjne. Moja dobra znajoma zaczęła pracę nad sobą, nad swoim spokojem i równowagą wewnętrzną. Jednym z narzędzi tej pracy jest medytacja, dzięki której ćwiczy swój umysł i odzyskuje swoją wewnętrzną równowagę. Kiedy zadała pytania swojej podświadomości na temat pieniędzy, a właściwie sensu dążenia do bogactwa, otrzymała swoją odpowiedź. Zwizualizowała sobie ten stan, kiedy opływa w majątek, jej świat jest wypełniony przedmiotami z najwyższej półki, życie polega na podróżach i przesiadaniu się  z samolotu do limuzyny, opływa we wszystko co najdroższe, co najbogatsze, wręcz obrzydliwie bogate. Widziała to oczami wyobraźni, ale też odczuła, wręcz fizycznie, obsypując się zimnym dreszczem na ciele. Dokładnie tak, jakby ktoś przeniósł ją w ten świat, ten sam, do którego tęsknią właściwie wszyscy, lub duża część ludzi. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale ktoś, kto trenuje swoje wnętrze, korzysta z różnych narzędzi… w ten właśnie sposób odbiera bodźce. I wiecie co….? Ona wcale nie była szczęśliwa, ten świat wcale się jej nie podobał, to po prostu nie było „to”. Uspokoiło ją to w pewien sposób.

    120409536_3610094782358292_1975636799748464541_n

    Obie doszłyśmy do wniosku, że to całe bogactwo, te miliony, do których dążą ludzie skreślając cyferki w kolejnym kuponie loteryjnym, nie są dla każdego. A przynajmniej nie można tego nazwać bogactwem.

    Od wielu kobiet otrzymuję sygnały, jak ich droga życiowa wygląda po „przejściach”, po doświadczeniach życiowych. Ta droga, główna droga, wypełniona jest miłością, empatią, pasją, a wszystkie poboczne drogi, owszem są ważne, ale stanowią pomoc dla drogi głównej. Jedną z tych dróg jest właśnie owo „bogactwo”, za którym biegamy. Jest potrzebne, nawet bardzo, dlatego stabilizacja finansowa, również dla mnie, jest na prawdę istotna. Ale, jak się okazuje, samo bogactwo często nie jest dla każdego, i nie każdy będzie się w nim dobrze czuł.

    120474139_825591998238713_4854933697011524633_n

    Wśród czytelniczek mojego bloga są kobiety, którym pieniądze pomagają realizować marzenia, pomagają w rozwoju swojej pasji, w uczestnictwie w warsztatach, kursach… są po prostu potrzebne i pomocne. Rozmowy z kobietami, wiadomości, które często otrzymuję skłoniły mnie do refleksji na temat największego bogactwa.. tego, które jest w nas samych. W naszych rękach, w głowie, w naszym sercu kryje się takie bogactwo, którego pozazdrościć mogą nam te osoby, u których brak chęci do rozwoju, chęci do nauki, właściwie do czegokolwiek. Nasze bogactwo kryje się w kreatywności i pomysłowości każdego dnia. Znam tak wiele kobiet, wśród Was pewnie też takie są, które mają tyle pomysłów, że życia może zbraknąć. Chcą się rozwijać, szukają nowych rozwiązań, nie ulegają problemom i porażkom, każdy z nich rozwiązują i idą dalej, według swojego życiowego planu. Tak. One są bogate. Kobiety szukające swojego miejsca na ziemi, swoich pasji, czy poznające same siebie.. tak, one są bogate, to bogactwo jest do zdobycia i wcale nie trzeba wysyłać jakiegoś kuponu, wystarczy tylko, lub aż…spojrzeć w głąb siebie, wdrażać w życie nauki i praktyki, które są dostępne dla każdego…w literaturze, w internecie…one są dostępne. Bogata będzie ta, która skorzysta z tych narzędzi, bogactwem tym zarobi pieniądze…te, które są środkiem płatniczym. Bogactwem zdobędzie kwalifikacje, bogactwem nauczy się inwestować i oszczędzać, takiego bogactwa trzeba zazdrościć i do niego dążyć. I takiego bogactwa Wam życzę.