• Serniczka?

    116242324_635857880382595_1463406510682906554_n

    Z jaką ja dumą podaję idealnie pokrojone kosteczki serniczka moim gościom, z jaką radością. Wysokość idealna, puszystość idealna, dziś postanowiłam polać czekoladą, ostatnio był puder, więc jakaś odmiana wskazana. I oczywiście, że czekam…. na pochwały czekam, na ochy i achy, jaki jest pyszny, delikatny i rozpływa się w ustach i że najlepszy na  świecie i że nigdy takiego nie jedli. Łzy wzruszenia hamuje tylko skromność, która walczy z pychą. Wiem przecież, że to wszystko prawda, bo to istotnie moje małe, serowe dzieło sztuki. Wiem też, że nie było tak zawsze. Nie potrafiłam nawet najprostszego sernika upiec, przynajmniej tak były niektóre z nich określane w internetowych przepisach. Albo góra się paliła, albo dół, albo opadał cały, tuż po wyjęciu z piekarnika, choć puszysta, gęsta masa na to nie wskazywała. Oklapnięty, zniechęcał do kolejnych prób.  Kupowałam wtedy gotowy, taki z cukierni i też był pyszny, nie powiem, ale….

    116222061_1109405306120815_3604357089418785858_n

    No właśnie, ale… Fundamentalne pytanie przy stole: – Sama piekłaś? – Doprowadzało mnie i moje ego do frustracji na wysokim poziomie. Co ja jednak robiłam?? NIC . Nie mogłam się przemóc, nie mogłam pokonać lęku przed kolejną próbą. Z góry zakładałam, że i tak nic z tego nie będzie. Oprócz tego, że wydam dużo kasy na składniki, to jeszcze sama siebie napełnię goryczą. Moja bezczynność i apatia w kwestii sernika trwała latami. Ale wiedziałam, że w ten sposób mojego „lwa” nie uśpię. Nie ma bowiem polskiej biesiady bez tego króla deserów. Od czasu, kiedy Jan III Sobieski postanowił sprowadzić go do Polski, dryfuje na polskich stołach pod różnymi nazwami, z różnymi dodatkami, spodami, kratkami, lub bez. A na moim nie gościł. Nawet do Sobieskiego miałam żal, po kiego diabła go tu przywiózł??? Teraz trzeba sobie sernikiem głowę zaprzątać!!!

    116277228_294464171614761_5568905873279898074_n

    Myślałam, myślałam….szukałam ratunku, bo taką już mam naturę…do poddania się zawsze mi daleko. Znalazłam szkolenie.. tak, tak…szkolenie z pieczenia sernika.  Nie tanie, nie blisko, nie w wolną niedzielę, ale pojechałam. Uzbierałam kasę, wzięłam urlop i pojechałam. Nie obyło się oczywiście bez pukania się w czoło i komentarzy „życzliwych”, że po co mi to, że nigdy nie słyszeli o takim szkoleniu, że to drogie i że w ogóle to śmieszne jest. Myślałam sobie wtedy „Boszzzz co za ludzie!! A niech gadają i tak zrobię swoje”.

    116133599_2167895290001983_6217864503026924634_n

    Pojechałam, nauczyłam się i jestem teraz mistrzem. Nie będę skromna bo i po co. Oprócz tego, że mogę zrobić pyszny sernik i wszystkich dookoła uszczęśliwić, mogę z dumą spojrzeć na swoje odbicie w lustrze i kocham ten uśmiech, który mi przypomina, że nie jestem jakaś inna, nieporadna, że nie umiem tego czy tamtego. Jasna sprawa, że nie każda kobieta musi umieć piec sernik idealny, ale ja robiłam wszystkie inne ciasta i torty i zawsze byłam zadowolona, tylko ten cholerny sernik był „brakiem”, który mnie męczył i dręczył. Ile macie takich „braków”, które Was wkurzają, że nie wiecie, nie umiecie, że trzeba się czegoś nauczyć? Pewnie jakieś są. Ważna lekcja, że można się nauczyć wszystkiego, tylko trzeba chcieć. Powiedziała mi kiedyś jedna, mądra osoba „Jak czegoś nie umiesz, to się naucz”, proste prawda? Ale dziś, z perspektywy czasu wiem, że naprawdę wszystko jest możliwe, tylko nie można skreślać samej siebie, swoich umiejętności i nie dać dojść do głosu wątpienia w samą siebie. Jeśli czegoś nie umiesz to się naucz, jeśli chcesz coś osiągnąć – osiągnij, jeśli chcesz zdobyć – zdobądź. Przecież to oczywiste. Przecież Ci zależy. Jako kobieta masz w sobie tyle zapału, tyle przebojowości i jeszcze więcej zaciętości. Dasz radę! Twoje postanowienie jest początkiem, działanie – środkiem a osiągniecie celu – końcem. I tylko Ty możesz rozpocząć i zakończyć ten proces. Nikt inny za Ciebie, tego nie zrobi. Bez względu na to, co chcesz osiągnąć, jeśli naprawdę tego chcesz, Twoja cierpliwość Ci w tym pomoże. Trzeba tylko uwierzyć w siebie i swoje możliwości, czego dzisiaj w Dniu Sernika Wszystkim Wam życzę!!!

    P.S. Przepisu nie podaję, gdyż został objęty tajemnicą 😉

  • Mój blog ma rok!!!

    To będzie podsumowanie takie tradycyjne, jak na blogerkę przystało. Wiele blogów publikuje tego typu analizy pod koniec roku kalendarzowego, mój blog jednak powstał dokładnie rok temu w Gdańsku, tuż po szkoleniu „Kobieta niezależna”. Od tamtej pory ukazało się:

    * 81 artykułów, z tym 82 😊

    * 9 odcinków podcastów…i to nie koniec😊

    *5 wyzwań

    * 5 wywiadów z cudownymi, inspirującymi kobietami. 

    90779149_625673851315567_8122084414332076032_n

    Najważniejszą częścią istnienia każdego bloga są czytelnicy, bez nich nie byłoby sensu pisać i publikować czegokolwiek. Przez cały ten czas :

    *odwiedziło go 2042 użytkowników

    *zanotowano aż 9313 odsłon różnych artykułów,

    Największą popularnością cieszyły się i do tej pory cieszą:

    1. „Niezależność równa się wolność”, który możecie znaleźć tutaj

    2. „O sporcie, kwiatkach i kosmetykach”, znajduje się tutaj

    3. „ Jak sobie pomóc z koronastrachem”, i on jest tu

    116445406_2743840672607235_3775069591888030823_n

    Jak same widzicie tematy różne i różne przyciągają czytelniczki.  Dużym zainteresowaniem objęłyście wywiady. To było dla mnie ogromne wyzwanie. Tak jak pisanie towarzyszyło mi od lat, tak wywiady były czymś nowym. Każdy inny i każdy cenny, każdy w innej formie i w innych okolicznościach. Zarówno Magda, Anika, Basia, Kasia i Justyna dały tak wiele z siebie w każdym zdaniu, że czytelniczki bloga na pewno skorzystały z ich wiedzy i przekazu. Świadczyć o tym mogą ciepłe słowa w komentarzach pod wywiadami. Z ogromnymi emocjami wspominam rozmowę z Basią, autorką książki „Osobista wojna”. Ostatnią przed wybuchem pandemii, w bliskim mojemu sercu, Wrocławiu, a także dwa, które opracowałam, kiedy świat zatrzymał się i wszyscy zostaliśmy zamknięci w domach. Na szczęście moc internetu i telefonu nie pozwoliła zatrzymać relacji międzyludzkich, odważę się nawet stwierdzić, że je wzmocniła.

    Tematy kobiece, tak bardzo mi bliskie spowodowały, że utworzyłam grupę na facebooku o tej samej nazwie co blog, aby tam komunikować się z dziewczynami z całego świata. Wymieniać doświadczeniami, spostrzeżeniami, tym co ważne, ale także śmieszne, wesołe i rozrywkowe. Dzięki tej grupie wiem, jak wiele jest wśród nas kobiet z pasją, dobrym serduchem, ale też problemami. Wiem,  że lubicie kwiaty, książki, wyjazdy. Jedne pielęgnują swoja działkę z warzywnikiem, inne spełniają marzenia latając balonem. Jedne piszą książki, inne pomagają jako wolontariuszki. Jedne pracują na kilka etatów, żeby utrzymać siebie i dzieci, inne delektują się spokojnym życiem na emeryturze. To cudowne mieć z Wami taki kontakt.

    116373763_1411898989008154_4484279176294113692_n

     

    Oprócz wiadomości na blogu, komentarzy na grupie i prywatnych informacji o waszym życiu, radościach i problemach widuję niektóre z was na co dzień, czując ogrom sympatii i wspólnego zrozumienia dla spraw kobiet. To wspaniałe. Wiem przecież, jak dużą trudność sprawia kobietom wejście na jakiś tekst w internecie, kliknięcie linku i jeszcze przeczytanie tekstu, składającego się z ponad 500 wyrazów. Nie każda podejmuje takie wyzwanie. Wam się udaje, nie….przepraszam, robicie to, bo chcecie, bo wiecie, jak wielki wpływ może mieć słowo pisane, szczególnie takie, które jest o nas samych. Nie zawsze się zgadzamy, niekiedy mamy odmienne zdanie, tak jak mamy odmienne doświadczenia, oczekiwania i wartości. Ale to jest właśnie tym co, wbrew pozorom, nas łączy. Jesteśmy inne, choć takie same. Blog się cały czas rozwija, choć ogrom wejść bardzo mnie zaskoczył. Ale właśnie z tego powodu, chcę, aby był jeszcze bardziej kobiecy, jeszcze bardziej dla Was. Bardzo Wam wszystkim dziękuję i…czekajcie na lepsze ! 😉

  • Jak kobieta odpoczywa w wakacje?

    Ależ ciężki temat, bo czy ona w ogóle odpoczywać potrafi? Czym jest dla niej odpoczynek wakacyjny? Otóż, piszę te słowa siedząc na sopockim molo, zajadając się dorszem z frytkami i gapiąc  w błękitną dal. Mój obiektywizm może być w tych warunkach kontrowersyjny. Kobiety, z tego co zauważyłam, spędzają w bardzo różny sposób swoje urlopy, wczasy, czy letnie weekendy. Czasem zaskakują nawet mnie, która z urlopu – do pracy, przez długie lata, wracała zmęczona jak koń po westernie. Dwójka małych dzieci, mąż jako dziecko trzecie, ciągle pełne torby, ciężkie butelki z napojami i nieodzowny parawan – symbol polskiego plażowicza.  Mamo to, mamo tamto, mamo daj, mamo weź… aaaaaaaaaaaa!! Ratunku!! Kobieta tonie!!!

    115682210_328798821615393_4532807609867517051_n

    Na szczęście niewiele widzę tu takich kobiet, obwieszonych dzieciakami, bagażami i dmuchańcami ze straganu. Pojedyncze przypadki wzbudzają zainteresowanie wszystkich dookoła. Bo to widok porażający, taka umęczona kobieta z panem i władcą, kroczącym kilka kroków za nią, pilnującym swój plastikowy kubeł pełen złotego napoju. No, ktoś musi przecież pilnować. Jak to dobrze, że mam to za sobą. „Teraz to Ty dopiero masz wakacje co?” z uśmiechem na twarzy kwituje moje spostrzeżenia koleżanka, która jeszcze dzieci nie ma, męża również nie uraczyła i trudno jej czasem zrozumieć takie sytuacje. Ale tak, to prawda to są wakacje. Inaczej spędza je kobieta, która ma dzieci, inaczej ta, która nie ma, inaczej ta, która ma wspierającego męża, a inaczej ta, której mąż tylko w wakacjach towarzyszy. Są też kobiety, które spędzają swoje wakacje na wycieczkach zagranicznych, w tym roku Grecja górą, jak donoszą media, zwiedzając, plażując ze znajomymi lub samotnie. Ale są też takie, które cieszą się na urlop bo sobie chałupę wysprzątają, remont zrobią, albo gości będą przez tydzień przyjmować. I mimo mojej ironii i sarkazmu, żadnego z tych wakacyjnych pomysłów nie neguję, byleby był wymarzony i chciany, chciany – powtarzam, przez kobietę. Jeśli jest szczęśliwa, niechże sobie maluje i tapetuje. Jeśli jest szczęśliwa i uwielbia gościć rodzinę w swoim domu, niechaj tak spędza urlop. Zauważyłyście ważne słowo? „Szczęśliwa” – tak powinno się spędzać wakacje. W szczęściu. Można znaleźć je na działce, w przydomowym ogródku, w zaludnionym hotelu albo po prostu przed telewizorem. Masz do tego kobieto prawo!!! Nic nie musisz!!! No, przepraszam, musisz o tym pamiętać.

    115505291_715913265915763_5983774966298127041_n

    Ja potrzebuję np. ciszy i spokoju, potrzebuję przyrody, zabytków, aktywności. Lubię sobie wszystko zaplanować, co w dobie epidemii bardzo, ale to bardzo jest trudne. Lubię wakacje z bliskimi w bardzo okrojonym gronie. Potrzebuję oddechu, takiego dużego, który wystarczy mi na kilka miesięcy, tych „bezwyjazdowych”. I jestem wtedy szczęśliwa. W zależności od wieku, środków finansowych, sytuacji rodzinnej czy tak, jak w tym roku, epidemicznej, wakacje mogą wyglądać różnie. Ja kocham morze, Ty możesz kochać góry, ja lubię zabytkowe budynki, Ty możesz żyć w dziczy przez tydzień. To wszystko jest dla ludzi. Jeśli tylko w taki sposób odpoczywasz, ładujesz baterie i cieszysz, że ta chwila trwa.. i niech trwa. Ona jest Twoja bo na to zasługujesz. I takich chwil Tobie życzę, a teraz idę stanąć w kolejce, żeby kupić  świderka… ależ jestem szczęśliwa 😊

  • Maki, chabry i malwy, czyli pobiegamy po łące

    115718662_1544626972374003_2304735061336799202_n

    Dziś kolejny letni dzień pełen wrażeń, pracy, odpoczynku, w zależności od tego gdzie jesteś i co robisz. Ja proponuję już od rana poświęcić kilka chwil na odsłuchanie nagrania, w którym prezentuję kolejne kwiaty, porównując je do kobiet, które znam i które poznaję cały czas. To taka trochę forma zabawy, a może trochę spojrzenia na siebie z innej perspektywy. Na pewno skłoni cię do refleksji, a przy okazji upiększy dzień kwiatowo 😊 Zapraszam!

  • Chryzantema i goździk, czyli do „Matki Polki” przytul się

    W dzisiejszym odcinku odnajdziecie wiele polskich matek, które całe swoje życie poświęcają siebie, jednocześnie uważając, że robią coś naprawdę wielkiego. Są cudowne, wspaniałe, ale tak naprawdę oddają całą swoją uwagę i energię innym, zapominając o sobie. Ciekawe czy będą wśród Was takie chryzantemy i goździki. Zajrzyjcie koniecznie na grupę na fb, link poniżej, tam możecie podzielić się swoimi uwagami.

  • Przyjaciółko moja

    Siedząc na brzegu wanny, zastanawiałam się co tu się przed chwilą wydarzyło? Natychmiastowe zasłabniecie, nie wiadomo skąd, nie wiadomo na jak długo straciłam przytomność i ocknęłam się, zlana zimnym potem. Problemy z tarczycą, guzy jajników i stres ciągnący się latami, zdaje się odzywać również w ten sposób. W pustym mieszkaniu, opuszczona przez męża, z dala od syna, który układa sobie życie w Australii, pomyślałam o niej. O przyjaciółce, która zniknęła z mojego  życia wraz z pojawieniem się tego mojego jedynego, ukochanego. Potem miałam pretensje do niej, że się nie odzywa, że zapomniała i że w ogóle ma wszystko gdzieś. Dziś żałuję, że nie wie o moich problemach i nie mogę poprosić jej o pomoc. To tylko fragment mojej rozmowy z jedną z kobiet, którą dzięki pandemii poznałam w necie. Te refleksje spowodowały krótką analizę przyjaźni, których doświadczyłam, które dotyczyły moich znajomych. Czy przyjaźń jest a potem kończy się z dnia na dzień i przemija, jak kolejna pora roku? Przyjaciółki mają to do siebie, że zwierzają się sobie nawzajem z najskrytszych nawet przemyśleń i wspierają w podejmowanych decyzjach. Kibicują w nowych działaniach, doradzają, są dla siebie jednym, wielkim motywatorem. Czy ja się mylę?

    107924198_272393587345972_5313735253826770065_n

    Tak mi się zawsze wydawało. Wspólnie spędzany czas, jakieś imprezy, wakacyjne wyjazdy, pożyczane ciuchy i farbowanie włosów jedną farbą. Tyle wspólnych chwil i zdarzeń łączy bratnie dusze. Jasne, że z wiekiem te przyjaźnie zmieniają swe oblicze. Nowa praca, studia, wyjazd gdzieś daleko od domu, małżeństwo, dzieci, nowe problemy. Czy taka młodzieńcza przyjaźń jest na to gotowa? Nikt przecież o nich wtedy nie myśli. Sama nie doświadczyłam przyjaźni, która „trwa całe życie”, nie wiem jak to jest. Jestem nawet ostrożna w definiowaniu tych znajomości, bo do słowa „przyjaźń” mam ogromny szacunek i nie macham nim na prawo i lewo. Na różnych etapach swojego życia miałam bliższe i dalsze znajomości, koleżanki, no… może przyjaciółki. Dziś dzwoniłam do kilku z nich, i wiecie co? Cieszę się że te relacje są nadal dobre, inne, ale dobre.

    Czy warto? Oczywiście, że tak. Przyjaciółka to towarzyszka nie tylko pięknych i radosnych chwil, ale także tych trudnych, smutnych, czasem tragicznych. I w takich chwilach czasem będzie nam pomocna. Oczywiście, jeśli nie ma takiej konieczności to również trzeba to uszanować. Są bowiem kobiety, które swoje problemy rozwiązują w samotności. Myślę jednak, że człowiek jako istota stadna jest wręcz stworzony do rozwiazywania problemów z kimś bliskim obok. Z  kimś, kto spojrzy na dany problem z innej perspektywy. Doradzi, odwiedzie od jakiegoś nie trafionego pomysłu, lub przyklaśnie, jeśli wpadniemy na genialny pomysł.  Nie jesteśmy w stanie zaplanować sobie przyjaźni i tego jak będzie wyglądała przez lata, nie jesteśmy w stanie stosować złotych zasad, aby przetrwała. Ja wiem jedynie, że w relacji… każdej relacji najważniejszy jest drugi człowiek. Wiem, że aby być prawdziwym przyjacielem trzeba skupić się na drugim człowieku. Swoje interesy, korzyści, odsunąć na bok. Trudno o taka przyjaźń, ale jak się już pojawi warto dbać, żeby nie żałować niczego i żeby mieć do kogo zadzwonić siedząc na brzegu wanny.

    A Tobie przyjaciółko moja za wszystko dziękuję 😉

  • Kobieca porównywarka kwiatowa cz. 2

    Zapraszam Cię dzisiaj na kolejny odcinek z serii mojej porównywarki. To oczywiście projekt z przymrużeniem oka, wyrozumiałość zatem bardzo wskazana. Z mojej obserwacji kobiet oraz kwiatów wysuwam bardzo interesujące wnioski, z którymi dzielę się z Tobą za pomocą podcastów. Wiem, że lubicie ich słuchać w podróży, w drodze do pracy lub w niej właśnie. A zatem klikaj i słuchaj 😊

  • Jestem szczęśliwa, czy jestem szczęściarą?

    Zastanawiałaś się kiedyś co to jest szczęście? Jak wygląda szczęśliwa kobieta, jak się czuje? Myślisz pewnie, tak samo jak ja, że szczęśliwa kobieta ma na twarzy uśmiech. Otoczona jest uśmiechniętymi ludźmi. Nie rzadko ma przystojnego, majętnego męża i zawsze grzeczne i dobrze ubrane dzieci. To taki obrazek, który w czasopismach uderza szczególnie w te z nas, które na co dzień wyglądają z goła inaczej. A ich świat nie do końca jest taki radosny jak na tych fotografiach. Czy szczęśliwa kobieta jest bogata, ma kasę na spełnianie marzeń, kupuje sobie drogie, markowe ciuchy, ma szafę pełną butów, ustawionych w szeregu? Czy szczęśliwa kobieta podróżuje po świecie i stołuje  w prestiżowych restauracjach, delektując się małymi porcjami na wielkich talerzach. Czujesz ten klimat? Oczywiście, że taka kobieta wydaje nam się być szczęśliwa. Od razu dopisujemy jej historię powstania tego szczęścia, jak to dostała majątek w spadku, albo wyrwała bogatego męża, lub po prostu wyrosła w takim domu i stąd to całe szczęście. Nikomu do głowy nawet nie przychodzi, że na to szczęście sama sobie zapracowała.

    107488056_972529733192120_1196784521816955295_n

     Pisząc ten artykuł zrozumiałam różnicę pomiędzy byciem szczęśliwą a byciem szczęściarą. Ot, taka zwykła literówka a jaką robi różnicę. Szczęściara to ta kobieta, której szczęście przytrafiło się w sposób nie planowany, spadło jak grom z jasnego nieba i w zasadzie nie miała na to wpływu. Na pierwszą myśl przychodzi mi pogoda, która może być sprawcą szczęścia. Kiedy pojechałam na dziesięć dni do Jastrzębiej Góry i przez cały ten czas słońce zachodziło tylko wieczorem to tak, byłam szczęściarą. Ciekawa jestem czy Ty uważasz, że świetna praca, wyrozumiały partner czy wygrana w loterii to też bycie szczęściarą?  Chyba nie do końca, bo na wszystkie te „małe szczęścia” jakiś jednak wpływ mamy. A czym jest szczęście? Czy tylko chwilową euforią, radością, którą przeżywamy w środku? Oczywiście, że tak, choć to tylko takie jednorazowe i krótkotrwałe szczęście. Możemy być także szczęśliwe tak ogólnie, z całokształtu naszego życia, z tego co osiągnęłyśmy lub osiągamy. Dla każdej z nas rozmiar tego szczęścia również może być inny. Jedna będzie szczęśliwa bo urodziła zdrowe dziecko, inna bo ma dobrą pracę, a jeszcze inna będzie szczęśliwa bo po powrocie z Włoch nie zachorowała na covida ? Wiesz… myślę, że każda z nich teoretycznie ma powody do szczęścia. Pewnie Ty też je masz. Ja też, choć nie wszystkie dostrzegam. I to nie jest w porządku, żeby tego nie dostrzegać. Bo ani ten uśmiech ani ta szafa pełna butów nie musi być wyznacznikiem szczęścia. Będzie nim na pewno poczucie radości w sercu, samospełnienie, które towarzyszy wszystkim działaniom i sens bycia tu i teraz.

    107150796_732574394228380_2655857721734491178_n

     Mam koleżankę, która uważa się za szczęściarę bo dostała pracę na etacie w budżetówce i naprawdę często powtarza, że jest szczęściarą. Mam inną, której bank umorzył zaległe raty i odsetki, bo załapała się na jakąś tam ustawę. No a ja jestem szczęściarą, że zwiedziłam Wrocław zanim wirus zamknął nas w domach, bo o ile sam wyjazd zaplanowałam to epidemii już nie. Niektóre te „szczęścia” są troszkę przez nas reżyserowane a na inne nie mamy wpływu. Niektóre „szczęścia” powodują pewnego rodzaju spokój i stabilizację, tak jak ta praca w budżetówce, choć idzie za nią stres i obowiązki. „Szczęście” daje też ulgę, tak jak te umorzone raty, wreszcie szczęście daję zadowolenie z wyprawy do Wrocławia. Tak różne są oblicza szczęścia. W ciągu kilku ostatnich miesięcy podejmowałam różne rozmowy zarówno w realu jak i on line i powiem Ci szczerze, że bardzo rzadko wypowiadamy słowo szczęście. Tak, jakby spowszedniało, albo zmniejszyła się jego skala. Bo dziś to, co dawniej wydawało się nam być szczęściem uznajemy za coś normalnego. I sama dochodzę do wniosku, że trzeba baczniej się temu swojemu szczęściu przyjrzeć.  Warto spojrzeć na swoje życie z perspektywy czasu lub też z takiej ogólnie pojętej perspektywy. Zadać sobie pytania czy ja jestem szczęśliwa? Czy jestem zdrowa? Czy mam wszystko, co jest mi do szczęścia potrzebne? Czy mogę być ze swojego życia zadowolona? Często bowiem nie doceniamy tego, co już mamy, co osiągnęłyśmy i jak daleko zaszłyśmy. Usiadłam wczoraj z moim ulubionym kubkiem kawy w ręku i spisałam w zeszycie swoje osiągnięcia, większe i mniejsze sukcesy. Nie skupiałam się na porażkach, błędach i potknięciach, wyparłam je z pamięci. W wiesz co, na końcu napisałam „tak, jestem szczęśliwa”, nie jestem szczęściarą , ale właśnie jestem szczęśliwa. Proponuję Ci zrobić to samo właśnie teraz w połowie roku, aby zobaczyć, że masz być z czego dumna i zadowolona. To zdecydowanie podbuduje Twoje ego i doda siły i motywacji na kolejne miesiące. Dużo szczęścia Ci życzę!