Wrzosy
Świat zmierza do równowagi. A Ty, Kobieto Warta Milion? Czy znajdujesz w swoim życiu balans? Potrzebujesz do tego obecności innych kobiet czy działasz solo?
Dywan równowagi
Natura nieustannie poprzez pory roku zachęca nas do przeżywania cyklów po raz kolejny. I my się temu poddajemy, hmmm automatycznie. Nosimy odzież dostosowaną do temperatury za oknem, wybieramy aktywności odpowiednie do danej pory roku, czy zmieniamy wystrój naszych balkonów, tarasów lub mieszkań.
Kilka dni temu pożegnaliśmy wrzesień – most pomiędzy gorącym latem a nostalgiczną jesienią. Okres, kiedy większość letnich kwiatów traci swą urodę. Wtedy na scenę wchodzą wrzosy, rozpoczynając swój barwny festiwal. Pomimo, że są różnorodne kolorystycznie – od czystej bieli, przez fiolet, aż po soczystą purpurę – zachwycają nas w każdej postaci. Nie bez powodu na północy Europy wrzosy są uznawane za magiczne rośliny.
Leśne połacie fioletu
Widziałaś kiedyś jeden kwiatostan wrzosu, taki samotnie rosnący? My również nie, bowiem wrzosy rosną w zbiorowiskach. Przypomina nam to starą prawdę, że nikt nie jest samotną wyspą, nie jest samowystarczalny. Zawsze potrzebujemy KOGOŚ. Szczególnie dobrze, harmonijnie nam się wzrasta, kiedy jesteśmy w otoczeniu podobnym do nas. Kiedy otrzymujemy wsparcie, troskę, opiekę i same je dajemy. Odnajdujemy, utrzymujemy wtedy równowagę, lśniąc wewnętrznym blaskiem. To łączy wrzosy i kobiety – potrzeba wspólnoty.
Małgosia: Nie jestem florystką, ale mam wrażliwe serce i wierzę w moc symboliki. Kiedy patrzę na rozciągające się w lesie połacie fioletowych wrzosów, tworzące piękne dywany, myślę, że mają wiele cech wspólnych z kobietami. Fiolet jest symbolem równowagi, przebaczenia, wielkoduszności i władzy.
Wrzosy przebywające w naturalnym środowisku są swobodne, niezależne i silne. Występują niemal w całej Europie, ale szczególnym uznaniem cieszą się w krajach północnych: Irlandii, Islandii Szkocji i całej Skandynawii. Te tereny charakteryzuje chłodny i wilgotny klimat, a wrzosowiska są integralną częścią krajobrazu, czasem ciągnącą się kilometrami.
W Polsce widuję wrzosy nieopodal lasów brzozowych, które również symbolizują kobiecą energię. Otoczone brzozami, wrzosy układają się w dywany równowagi, na którym może spocząć każda zagubiona kobieta. Kobiety-wrzosy otulą swą siostrę ciepłem, dodadzą jej odwagi i ochronią (wedle szkockich legend). W takich warunkach każda białogłowa uspokoi się, odzyska wewnętrzną równowagę i nabierze mocy do działania.
– Warto wiedzieć, że wrzosów leśnych nie wolno wykopywać i przynosić do domów, bo tego nie przeżyją. W naturze lubią słońce i kwaśną glebę, dlatego możemy jedynie cieszyć się ich widokiem na wzgórzach czy przyleśnych polanach – podpowiada Monika. A jeśli chcemy mieć te magiczne rośliny w domu?
Wrzosowe kompozycje w domu
Monika: Sklepy, kwiaciarnie i targowiska obfitują w przeróżne gatunki i odmiany wrzosu. Grupowane w donicach, koszach wiklinowych czy glinianych naczyniach dodają tak wiele nastroju i wprowadzają wczesnojesienny klimat. Te zakupione w doniczkach możemy postawić w dowolnym miejscu. Mimo tego, że są odporne to jednak proponuję owinąć donicę na zimę tak, aby cała bryła korzeniowa nie przemarzła, kiedy przyjdą silne mrozy. Ale to dla ambitnych ogrodniczek, dużo łatwiej jest bowiem kupić wrzosy każdego roku nowe, tym bardziej, że ich cena jest stosunkowo niska. Wystarczy jedna sztuka a w naszym domu zawita ciepło i ten specyficzny klimat. Ja szczególnie lubię takie wrzosowe kompozycje w których grupuję kilka rodzajów i kolorów, bądź mieszam z inną roślinnością, jak chociażby hedera. Jeśli chcemy się cieszyć długo pięknym kolorem nie możemy zapomnieć o podlewaniu, bo najgorsze dla świeżości tej rośliny jest jej przesuszenie. Chyba, że mamy taki plan, bo zasuszone wyglądają równie magicznie.
Tajemnica magii wrzosów
Monika: Dobrze jest kupić wrzos sobie samemu a nie liczyć na prezent, ponieważ zakorzeniła się u nas jakaś taka „klątwa”, jakoby wrzos wprowadzał do domu złą passę. Ja nie mam na to żadnych dowodów, jednak doświadczenie we florystyce pozwala mi podzielić się z Wami takim spostrzeżeniem. Ludzie boją się obdarowywać innych wrzosem i choć sami w takie zabobony nie wierzą, to jednak wolą nie kusić losu. Ja wrzosy uwielbiam i za brytyjska tradycją traktuję je jako symbol szczęścia. A na to dowody mam – siebie samą.
Małgosia: Przyznaję, że i na mnie wpływa magia wrzosów. W ogóle fiolet jest kolorem, który dobrze na mnie działa. Postanowiłam sprawdzić, o co chodzi z tymi zabobonami, o których mówi Monika.
Okazuje się, że wrzosy miały niebagatelne znaczenie już da Celtów. Symbolizowały pasję i miłość, uczyły opanowania, a włożone pod poduszkę wywoływały prorocze sny. W Irlandii palono wrzosowe kadzidła, aby przywołać duchy zmarłych. W Szkocji wrzosy uznaje się za symbol wierności złożonym przysięgom, trwałości uczuć i wrót dla istot nadprzyrodzonych. Skandynawowie zaś te fioletowe kwiaty kojarzą z biedą i śmiercią.
Pomimo tych „rewelacji” podzielam zdanie Moniki – wrzosy przynoszą szczęście. W moim życiu wszystkie ważne wydarzenia miały miejsce właśnie we wrześniu. Przypadek czy magia wrzosu?
Jestem bogata
Miałam dzisiaj przecudną rozmowę, cudną i inspirującą, choć dla niektórych niezwykłą i mało prawdopodobną. Wiem bowiem, że są przeciwnicy takich metod jak joga, medytacja czy wizualizacja. Ale wiem też, że kobiety, które zadają sobie trud wejścia na strony bloga dla kobiet, chcą się otwierać na to, co nowe, nieznane czy nawet kontrowersyjne. Moja dobra znajoma zaczęła pracę nad sobą, nad swoim spokojem i równowagą wewnętrzną. Jednym z narzędzi tej pracy jest medytacja, dzięki której ćwiczy swój umysł i odzyskuje swoją wewnętrzną równowagę. Kiedy zadała pytania swojej podświadomości na temat pieniędzy, a właściwie sensu dążenia do bogactwa, otrzymała swoją odpowiedź. Zwizualizowała sobie ten stan, kiedy opływa w majątek, jej świat jest wypełniony przedmiotami z najwyższej półki, życie polega na podróżach i przesiadaniu się z samolotu do limuzyny, opływa we wszystko co najdroższe, co najbogatsze, wręcz obrzydliwie bogate. Widziała to oczami wyobraźni, ale też odczuła, wręcz fizycznie, obsypując się zimnym dreszczem na ciele. Dokładnie tak, jakby ktoś przeniósł ją w ten świat, ten sam, do którego tęsknią właściwie wszyscy, lub duża część ludzi. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale ktoś, kto trenuje swoje wnętrze, korzysta z różnych narzędzi… w ten właśnie sposób odbiera bodźce. I wiecie co….? Ona wcale nie była szczęśliwa, ten świat wcale się jej nie podobał, to po prostu nie było „to”. Uspokoiło ją to w pewien sposób.
Obie doszłyśmy do wniosku, że to całe bogactwo, te miliony, do których dążą ludzie skreślając cyferki w kolejnym kuponie loteryjnym, nie są dla każdego. A przynajmniej nie można tego nazwać bogactwem.
Od wielu kobiet otrzymuję sygnały, jak ich droga życiowa wygląda po „przejściach”, po doświadczeniach życiowych. Ta droga, główna droga, wypełniona jest miłością, empatią, pasją, a wszystkie poboczne drogi, owszem są ważne, ale stanowią pomoc dla drogi głównej. Jedną z tych dróg jest właśnie owo „bogactwo”, za którym biegamy. Jest potrzebne, nawet bardzo, dlatego stabilizacja finansowa, również dla mnie, jest na prawdę istotna. Ale, jak się okazuje, samo bogactwo często nie jest dla każdego, i nie każdy będzie się w nim dobrze czuł.
Wśród czytelniczek mojego bloga są kobiety, którym pieniądze pomagają realizować marzenia, pomagają w rozwoju swojej pasji, w uczestnictwie w warsztatach, kursach… są po prostu potrzebne i pomocne. Rozmowy z kobietami, wiadomości, które często otrzymuję skłoniły mnie do refleksji na temat największego bogactwa.. tego, które jest w nas samych. W naszych rękach, w głowie, w naszym sercu kryje się takie bogactwo, którego pozazdrościć mogą nam te osoby, u których brak chęci do rozwoju, chęci do nauki, właściwie do czegokolwiek. Nasze bogactwo kryje się w kreatywności i pomysłowości każdego dnia. Znam tak wiele kobiet, wśród Was pewnie też takie są, które mają tyle pomysłów, że życia może zbraknąć. Chcą się rozwijać, szukają nowych rozwiązań, nie ulegają problemom i porażkom, każdy z nich rozwiązują i idą dalej, według swojego życiowego planu. Tak. One są bogate. Kobiety szukające swojego miejsca na ziemi, swoich pasji, czy poznające same siebie.. tak, one są bogate, to bogactwo jest do zdobycia i wcale nie trzeba wysyłać jakiegoś kuponu, wystarczy tylko, lub aż…spojrzeć w głąb siebie, wdrażać w życie nauki i praktyki, które są dostępne dla każdego…w literaturze, w internecie…one są dostępne. Bogata będzie ta, która skorzysta z tych narzędzi, bogactwem tym zarobi pieniądze…te, które są środkiem płatniczym. Bogactwem zdobędzie kwalifikacje, bogactwem nauczy się inwestować i oszczędzać, takiego bogactwa trzeba zazdrościć i do niego dążyć. I takiego bogactwa Wam życzę.
Owijamy się
Ja wiem, że apaszki, chusty czy szaliki można w zasadzie nosić cały rok, no bo nikt przecież nie zabroni. Jednak, ewidentnie – to właśnie jesień jest porą roku, która aż prosi, krzyczy wręcz… zawiąż mnie wkoło szyi! 😊 Taka apaszka, czy szal jest elementem, nie tylko chroniącym nasze gardła przed jesiennym wiatrem, ale także przepięknym atrybutem kobiecości. Nie uważacie tak? Wystarczy ją zdjąć, założyć, zdjąć… żeby zobaczyć w lustrze, jak zmieniają się rysy twarzy, błysk w oku i kolorystyka cery. Promieniejesz. Jasna sprawa, że samo założenie najpiękniejszej apaszki nie spowoduje, że z minuty na minutę poczujesz się kobieco, ale będzie to na pewno jeden z kroków, aby tak się stało. Praca nad sobą, swoimi wartościami i wewnętrzną siłą może przecież iść w parze z wyglądem zewnętrznym. A o ten, musisz już zadbać sama.
Te wszystkie kwadratowe lub trójkątne chusty, szale, szaliki, kominy, poncza… mają na celu.. upiększać, dodawać kobiecości, nadawać stylu i …praktycznie – chronić nas przed zimnem. Wiem, że też panowie otulają się chustami i apaszkami, to w końcu oni, jako pierwsi nosili je w drugiej połowie XIX wieku. Bandyci, włóczędzy …sama nazwa z francuskiego oznacza „apache”, czyli złoczyńca, ale to jest blog kobiecy i na kobietach właśnie staram się skupiać, na Kobietach Wartych Milion, choć te apaszki wcale nie muszą być tyle warte. Są owszem, takie markowe, które kupić możesz za miliony monet, ale jestem pewna, że znajdziesz też takie…na swoją kieszeń.
Znane kobiety, które nosiły apaszki stały się wzorem dla wszystkich innych. Próbowały one naśladować swoje idolki, takie jak Królowa Elżbieta II, czy moja ukochana Audrey Hepburn, które z elegancją prezentowały te małe, trójkątne chusteczki, wiązane w supełek na szyi. Ja, sama, bardzo lubię je nosić i gdy tylko poczuję chłód wrześniowego poranka wyciągam z szafy, co tylko mam. Jestem również pełna podziwu dla kobiet, które tak chętnie podzieliły się swoimi zdjęciami do tego artykułu. Po co sięgać po jakieś modelki, skoro w grupie Kobieta Warta Milion na facebooku tyle „modelek” 😊Mam więc pełną galerię zdjęć z różnymi kobietami, szalami i apaszkami. „Normalnych” kobiet. Takich, które mijasz na ulicy, siadasz obok nich w tramwaju, czy stoisz razem w kolejce do mięsnego. One również podzielają moją miłość do szali, kominów i apaszek, noszą luźno puszczone lub zawiązane w supełek. Owijają szal wokół szyi lub fikuśnie zahaczają o guzik płaszcza.
Dla jednych kolor i wzór nie mają znaczenia, inne dobierają kolorystycznie torebkę lub buty do kolorystyki szalika. Są więc szaliki barwne i w ostrych, eklektycznych kolorach, są ręcznie dziergane i takie, które mają swoją historię, ale są też, zupełnie przypadkowo, wyciągnięte z szuflady i bezładnie zarzucone na szyję. Jedne są jedwabne, inne z bawełny czy kaszmiru, z drogiego, markowego sklepu czy z lumpeksu za rogiem, ale wiecie co? Najważniejsze, że są i że pasują, bo tak naprawdę pasują każdej z nas i w każdej sytuacji. Zauważyłam jednak, że tak samo, jak każda z nas jest inna, tak samo, potrzebuje innej apaszki. Takie kolorowe, jedwabne szaliki pasują do jednej kobiety bardziej, do innej mniej. Ciepłe poncza, które wprowadzili do świata mody Indianie z Ameryki Południowej, bardziej mi pasują do jednej kobiety a innej sobie w nich nie wyobrażam. To chyba trzeba „wyczuć”, wypróbować na sobie samej. Ja Was zachęcam do noszenia tych małych detali kobiecego stroju, bo dzięki nim zmienia się nie tylko wygląd zewnętrzny kobiety, ale także to, co w głowie, to co same o sobie myślimy. Taki szczegół, „mała rzecz”, a zmiany może przynieść kolosalne. Jeśli do tej pory nie nosiłaś to spróbuj, a jeśli nosisz, noś je z dumą i radością, a może spraw sobie tej jesieni jakieś nowe szaliki czy apaszki, czuj się jak gwiazda, bo jesteś gwiazdą prawda?
„EGO-LOJALNOŚĆ”
"Jeden lojalny przyjaciel jest wart dziesięciu tysięcy krewnych"
(Eurypides)Lojalność… temat, który pojawił się w ostatnim czasie w trakcie instagramowych dyskusji, obecny był przez kilka dni, ku mojej ogromnej radości. Trudny bardzo temat. W pierwszej chwili skojarzenia były dla mnie oczywiste. Bo lojalność to przecież taka dobra cecha, szlachetna i wartościowa, no i w ogóle…wypada być lojalnym. Tymczasem to wszystko zależy od poziomu, z którego ową lojalność obserwujemy, od sytuacji w jakiej się znajdujemy, czasu itd. itd. Bycie lojalnym w stosunku do kogoś to, moim zdaniem, po prostu bycie w porządku. Jeśli np. zachowujemy się w określony sposób wobec swojej koleżanki, to tak samo wypadałoby się zachowywać, kiedy grono koleżanek i kolegów jest większe. Jeśli ta koleżanka jest obrażana czy obgadywana to wypadałoby ją bronić lub opuścić towarzystwo. To jest dla mnie lojalność.
Wiele jest takich przykładów, jednak odważę się na stwierdzenie, że lojalność to cecha, która wymiera. I na próżno czekać na jej zmartwychwstanie. Świat się zrobił taki trochę „ego”, my też jesteśmy „ego”. I nie ma się czemu dziwić, gdyż wszędzie dookoła słyszymy, że trzeba być w porządku dla samego siebie, że trzeba skupić się na sobie i na swoim tyłku, skoncentrować na swoich potrzebach i celach. Przyznam się Wam szczerze, że ja na swój tyłek spadłam, przez lojalność właśnie, kilka, jak nie kilkanaście razy. Tak, nie mylę się. Kiedy byłam lojalna wobec szefa i nie odchodziłam do innej firmy, mimo lepszych warunków, po kilku miesiącach nie byłam wcale – lojalnie- potraktowana w obliczu redukcji etatów. Kiedy wstawiłam się – lojalnie- za koleżanką w pracy, a po jakimś czasie ta sama koleżanka, wykosiła mnie z mojego stanowiska to też nie odczułam lojalności z jej strony. To był bolesny upadek. Oj! Każda z Was ma na swoim koncie dużo takich „kontynuacji” swojej lojalności. Czy zatem warto być lojalną kobietą? Ja Wam na to pytanie nie odpowiem, ale na osiem zapytanych kobiet …osiem odpowiedziało NIE.
Moim zdaniem jasnej i jednoznacznej odpowiedzi nie ma. Bo czy żyjemy w świecie, w którym lojalność jest jedną z podstawowych cech? Czy władza jest lojalna wobec obywateli? Czy obywatele są lojalni wobec samych siebie? Czy dzieci są lojalne w stosunku do rodziców a rodzice w stosunku do nauczycieli? Delikatnie stwierdzę, że chyba nie do końca, biorąc pod uwagę przekręty wśród elit rządzących, obrzucanie się błotem wśród ludzi każdego dnia, pedofilię w kościele czy przemoc domową. Wszystko to przekreśla lojalność grubą krechą. W świecie bez rycerzy, bohaterów i narodowych siłaczek na prawdę trudno takiej lojalności od kogoś wymagać. Piszę to z pełną odpowiedzialnością, tuż po rozmowie z kobietami, które doświadczyły efektów swojej lojalności, negatywnych efektów. Pomagamy, współczujemy, oddajemy serce a potem…dostajemy w dupę. To daje tzw. nauczkę i kolejny raz poważnie zastanawiamy się czy pomóc, czy być lojalną. Tak, jak pisałam na początku… trudny temat. Och, ja oczywiście chciałabym, aby lojalność gościła w sercach naszych i dzieci naszych, wnuków naszych, ale…..czy to jest w ogóle możliwe? Z całą pewnością mogę natomiast stwierdzić, że lojalną trzeba być, przede wszystkim, wobec samej siebie. Trzeba być odpowiedzialną za swoje słowa, czyny i żyć w zgodzie ze swoimi wartościami. Prawdopodobnie każda z Was czuje gdzieś głęboko w sercu kiedy nadchodzi ten moment, że robimy coś…nieetycznego, coś co jest przekrętem, świństwem, takim nie do końca „dobrym uczynkiem”. I tylko my same możemy podjąć decyzję czy brnąć w to czy też wycofać się na starcie. Jeżeli bycie lojalnym wobec kogoś innego wzbudza u Was takie same kontrowersje jak u mnie, to może warto skoncentrować się na swojej lojalności – wobec samej siebie, na takiej „ego lojalności”…ona jest jak najbardziej na miejscu.
Złota rada, czyli sen dobry na wszystko
Jeśli masz poczucie, że Twoje życie przepływa ci przez palce jak woda, nad którą nie jesteś w stanie zapanować to pocieszę Cię, nie jesteś sama. Tak, wiem, marne to pocieszenie. Uświadomić Cię jednak może, że to nie jest nic nadzwyczajnego, ale też, że można taką sytuację zmienić. No, chyba że sama się na to godzisz. I tu już muszę Cię zmartwić, bo życie nie przepływa Ci przez palce bez Twojej zgody. Wręcz przeciwnie. Dajesz na to swoje przyzwolenie. Często przyciągając złe myśli, często nie robiąc nic, a nawet odsuwając od siebie jakieś okazje, szanse na życie aktywne, pełne działania i radości. Wiem, brutalna to prawda. Też tak kiedyś miałam. Pozwalałam swojemu wewnętrznemu trollowi na to, aby panoszył się w moim życiu i tak robił. Życie z dnia na dzień bez planów, marzeń, wyzwań dawało mi poczucie tzw. bezpieczeństwa. Okazało się później, że to ułuda, w którą sama siebie wkopałam.
Nam się tylko tak wydaje, że coś robimy, działamy, że przecież każdego dnia wykonujemy jakieś czynności. No właśnie, jakieś. Jeśli przyjrzymy się swojemu życia z bliska i rozłożymy każdy dzień, niczym pod mikroskopem, na czynniki pierwsze, zobaczymy co tak naprawdę robimy. Czym zajmujemy się przez większość dnia, czy to, co robimy sprawia nam radość, czy jest wartościowe i czy my tak naprawdę tego właśnie chcemy. Wiem, że wiele kobiet, które zaglądają na mojego bloga to bardzo wartościowe osoby, często doświadczone życiem, przeżyciami, szukające motywacji i inspiracji. Szukanie to już jest taki mały kroczek do trzymania swojego życia w ryzach. Tego jestem zwolenniczką. Nie widzę nic złego w życiu na własnych zasadach, nawet jeśli nie ma ono zasad, nawet jeśli przepływa przez te palce, o których wspomniałam. Jednak ja …ja tak nie chcę. Nie chcę żyć w apatii, poddana losowi i temu co mi przyniesie każdy kolejny dzień. Dlatego motto „moje życie w moich rękach” w tym kontekście biorę właściwie bardzo dosłownie. Staram się żyć w jakiejś ramie, staram się czuć, że mam na nie wpływ. Staram. Bo to ciągle dążenie do takiej sytuacji, dlatego jest w moim życiu jeszcze dużo miejsca na nową wiedzę, na nowe umiejętności. Zdaję sobie sprawę z tego, że daleko przede mną ideał. Dążenie do niego to długa ścieżka, która sprawia, że moje życie staje piękniejsze, bardziej cenne. Dzieje się tak za sprawą „małych rzeczy”, „drobnych zmian”, które wprowadzam w życie. Po kolei, po trochu, dozując je sobie sama. Nie dla kogoś, ale dla samej siebie. Nie, żeby zrobić komuś dobrze, ale żeby zrobić dobrze sobie. Bo to ja jestem źródłem radości dla innych. Jakie to oczywiste. A jak często o tym zapominamy. Zapominamy, że to my sami mamy największy wpływ na nasze życie, na nasze samopoczucie, na to co robimy, myślimy. Bo jesteśmy DOROSŁE, bo jesteśmy ODPOWIEDZIALNE. Wystarczą te dwa słowa, żeby zrozumieć jak ważne jest podjęcie decyzji o tym, czy marnować swoje życie czy nie.
Jest wiele różnych metod na to, aby żyć w zgodzie ze sobą, z szacunkiem do siebie. Można je wszystkie dostosować do swojej osobowości, charakteru, do upodobań. Moim zdaniem najważniejszy jest jednak SEN. Takie krótkie, proste słowo. Niedoceniany, traktowany po macoszemu, a może tak bardziej zwyczajnie, bez entuzjazmu. Tymczasem jakość snu, jego higiena i regularność owocuje kolejnego i kolejnego dnia. Sprawia, że życie ma jakiś rytm, ma swój podział czasowy. Sen stoi u podstaw naszego samopoczucia. Od niego zaczyna się dzień i nim się kończy. Jak więc nie zacząć od podstaw? Nie wiem jak Wy, ale ja, kiedy jestem niewyspana to chodzę rozdrażniona, poirytowana i mało produktywna. Wkurzam się wtedy na siebie, że poszłam spać zbyt późno a skutkiem tego jest właściwie cały dzień do kitu. Wiem, że niedobór snu skutkuje u innych poczuciem głodu, stresem, podwyższonym ciśnieniem krwi. Również brak koncentracji, wdrażania nowych pomysłów albo brak kreatywności może być skutkiem małej ilości snu, bądź snu złej jakości. Bagatelizujemy to. A tymczasem nasz organizm rządzi się swoimi prawami, czemu zatem odbieramy mu te prawa? Czemu działamy wbrew sobie? Kiedy ja ustaliłam swoje godziny spania oraz ich ilość, zauważyłam jak bardzo mój organizm tego potrzebował. Obserwowałam siebie, kiedy muszę się budzić bo trzeba iść do pracy? Ile godzin spania potrzebuję, żeby normalnie funkcjonować , a co za tym idzie, o której muszę się położyć, żeby zasnąć. Wprowadziłam wyciszanie się przed snem oraz regularne stosowanie swoich planów w praktyce. Bo plany można mieć dalekosiężne, ale praktyka zazwyczaj gości u nas kilka dni. Błąd okrutny.
Ty wiesz sama najlepiej, ile snu potrzebujesz, wiesz o której musisz wstać rano, żeby wykonać swoje zadania, obowiązki. I Ty sama najlepiej wiesz, kiedy powinnaś się położyć. Czy dobrze znosisz spanie w ciemnościach, czy przy nocnej lampce, czy bardziej może przy migającym ekranie telewizora. To wszystko zależy od Ciebie. Wiedz jednak, że jest to szalenie ważne. Z takich małych kamyczków zbudowany jest sukces człowieka. Często szukamy, pytamy, liczymy na złote rady a to jest właśnie jedna z takich rad. Mała, maleńka, a jaka ważna. Żeby odnieść jakikolwiek sukces trzeba mieć kontrolę nad swoim życiem. Człowiek, który nie potrafi poddać się dyscyplinie spania, nie będzie w stanie kontrolować wielu innych rzeczy. Dzięki kontroli nad swoim życiem, dzięki regulowaniu swojego dnia masz sprawczość, masz władzę. Znasz siebie samą i wiesz, czego potrzebujesz, wiesz, że masz podstawy do działania. To działanie daje ci zadowolenie z siebie, aktywność i moc a co za tym idzie SZCZĘŚCIE. Czego chcieć więcej? 😊
Rozwiązać sznury, czyli po co mi ta asertywność.
Jak ta asertywność zaskakuje ludzi. No, powiem Wam, niesamowicie. Ale to tak jest, jak się innych przyzwyczai do pewnych zachowań a potem stawiamy ich przed jakimś zaskakującym wyzwaniem. I nie ma co się złościć, najlepiej to po prostu zrozumieć. Może troszkę ich do tego przygotować i małymi kroczkami pokazać, a właściwie dać do zrozumienia że od dziś już nie będzie tak jak zawsze. Bardzo dużo w sieci ostatnio o tej asertywności czytasz i już nawet wiesz o co chodzi i z czym to się je, ale jakoś trudno wdrożyć w życie te wszystkie zasady, sposoby, te słowa magiczne, które mają Twoje życie zmienić o sto osiemdziesiąt stopni i spowodować, że Twoja asertywność będzie miała zbawienne skutki. No łatwe to nie jest. Ja nie jestem specjalistką w tej dziedzinie i nie będę się wymądrzać, że należy postępować tak czy inaczej. Nie będę nikogo szkolić, bo są od tego specjaliści. Wszystkich łatwo znajdziesz w internecie. Ja tylko zapewnię Cię dzisiaj, że można. Że warto. Że dzięki temu, że staram się być asertywna, staram się świadomie określać swoje zdanie, mam do siebie większy szacunek. Bo o to chyba najbardziej chodzi w całej tej asertywności. O szacunek. Zarówno do siebie jak i innych.
Każda z Was miała na pewno w swoim życiu taką sytuację, w której nie zachowała się asertywnie. Jak sądzę niektóre z nich pojawiają się do tej pory. Jeśli tak nie jest, to gratuluję i zazdroszczę poniekąd bo ja ciągle nad tym pracuję. Spotykam się z własnym brakiem asertywności w różnych sytuacjach, wśród różnych ludzi. Jakieś zawiłości rodzinne, przyjacielskie, czy zwykłe sytuacje dnia codziennego, jak chociażby pan w warzywniaku, który za każdym razem pyta czy może być mi winien 2 grosze. Ile razy w ciągu miesiąca można się na te 2 grosze zgodzić? 8? Można. Do czasu, aż powiesz „tak, ale na jutro proszę przygotować cały dług, bo na pewno przyjdę po te pyszne pomidorki”. No szok i niedowierzanie w oczach pana z warzywniaka nie do opisania. I wiecie doskonale, że to nie chodzi o te kilka groszy, ale o sam fakt, że pewne zachowania nie powinny mieć miejsca, że nie można przeginać w żadną stronę, mało tego – „wypada” szanować klientkę.
Szacunek.
To takie ważne słowo, które dla nas, kobiet pielęgnujących swoją wartość, jest kluczowe. Ten przykład z warzywniakiem to oczywiście tylko przykład, ale podobnych sytuacji jest w naszym życiu naprawdę wiele, czasem krążących nawet wokół jakiś drastycznych scen pełnych przemocy, braku kultury lub poniżania.
Ja, na sobie przetestowałam kilka metod wprowadzania asertywności w swoim życiu. Oj, różnie bywało. Zazwyczaj źle bywało. Albo asertywność zamieniałam w agresję, albo odwrócona plecami zalewałam się łzami pełnymi wyrzutów sumienia, albo w ogóle rezygnowałam, bo nie dawałam rady. To nie jest takie proste, samo zrozumienie czym jest asertywność, kim jest osoba asertywna. Nie jest proste, ale naprawdę – kobiety -można się tego uczyć. Jak wszystkiego w naszym życiu. Pamiętam, jak wiele lat temu na zajęciach z psychologii usłyszałam, że asertywność to umiejętność mówienia „nie”. Dziś się z tego śmieję, bo rzeczywiście tego typu definicje doprowadziły do wielu przykrych sytuacji, do rozwalenia relacji, do tragedii. Dziś jest tak wiele osób, które w profesjonalny sposób wytłumaczą jak być asertywnym, jak być przy tym szczęśliwym, odpowiedzialnym i traktować innych i siebie z szacunkiem, że grzechem jest nie korzystać z ich wiedzy. Nie będę tu nikogo reklamować, choć mam swoje ulubione asertywne istoty w cudowny sposób głoszące swój asertywny głos, ale wystarczy kliknąć w klawiaturę i znajdziecie to, co Wam odpowiada. Ja Was mogę do tego namówić, zachęcić. Bo nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego, ile dobrego niesie odpowiednie komunikowanie swojego zdania, swoich decyzji. Nie wiedziałam, że bycie asertywnym może kończyć się dobrze, może przynosić pozytywne skutki, a przy tym nie ranić nikogo. Wprowadzenie dobrej asertywności zmieniło moje wyrzuty sumienia w ogromną satysfakcję i teraz nie ma łez, tylko szczery śmiech i zadowolenie z samej siebie oraz z tego, że nikogo nie skrzywdziłam.
Słyszę od kobiet, że boją się, wstydzą powiedzieć, co tak na prawdę czują, co myślą, jakie mają plany życiowe albo marzenia. To właśnie przed tym wszystkim asertywność może je uchronić. I nie mam wcale zamiaru nawoływać do zbiorczej parady, która krocząc od kolejnego poranka każdemu, kogo tylko spotka na swojej drodze wygarnie to czy tamto. To byłoby zbyt proste a przy okazji mijające się z szacunkiem. Cała trudność bowiem polega na tym, aby nie krzywdząc nikogo żyć zgodnie ze swoimi zasadami i wartościami. Beata, którą znam od kilku lat ma taki problem z okazywaniem swojej wiary. Jest osobą wierzącą, czynnie uczestniczącą w życiu kościoła, ale prawie nigdy o tym nie mówi. Jak sama twierdzi „dzisiaj nie jest to mile widziane” i najzwyczajniej w świecie się tego wstydzi. Karolina zdaje sobie sprawę z tego, że obowiązki, które wykonuje w pracy daleko odbiegają od tych, które ustalała z szefem na początku. Nie chce ich wykonywać, ale „boi się utraty pracy”, więc siedzi cicho. Nauka asertywności jest im potrzebna. Jest potrzebna mi i Tobie, bo rozwiązuje sznury, w jakie same siebie wplątałyśmy. Z tych sznurów naprawdę można się uwolnić, ale trzeba dać sobie samej na to przyzwolenie. I do tego Was dzisiaj zachęcam.
O kobiecej kobiecości
Wiesz ile jest kobiet takich jak ja i Ty? Wiesz, prawda? Tak różnych i podobnych, tak szukających, znajdujących i celebrujących swoją kobiecość. Jeśli nie wiesz, rozejrzyj się dookoła. Nawet te, które biegają ze szmatką po domu, nawet te, które prowadzą ciężarówki i te, które nie wiedzą co to jest eyeliner. One też są kobietami, czy kobiecymi? To już zależy od nich samych. Moja Basia kochana powiedziała mi o kobiecości „za kotarką”, dużo z nas za tą „kotarką” stoi. Wygląda czasem, a czasem spuszcza, niczym kurtynę w swoim wielkim teatrze. No i muszę Ci powiedzieć, że na palcach jednej ręki mogę policzyć te kobiety, które poznałam, a które takiego teatru nie znają. Zazwyczaj bowiem są ich właścicielkami, aktorkami głównymi a czasem nawet inwestorkami. Znam za to całą masę takich, które wyglądają zza „kotarki” a nawet wyrzucają ją do lamusa. I to jest pocieszające, i dlatego wiem, że warto.
Czym właściwie jest ta kobiecość? Czy jest ubrana w sukienkę w kwiatki, czy nosi wianek na głowie, czy maluje idealnie swoją twarz, czy nosi rajstopy z lajkrą a na stopach czerwone szpilki? A może kobiecość to delikatne ruchy ciała, niczym łania na łące, wyprostowane plecy i talia osy? A może kobiecość u kobiet pojawia się wtedy, kiedy zostają matkami i budzi się w nich nowy, nieznany dotąd instynkt? To wszystko prawda, tak może być. Bo każda z nas może czuć się kobieca w zupełnie innych okolicznościach i w zupełnie innych ciuchach. Myślę jednak, że kobiecość rodzi się w głowie, jak większość naszych uczuć. Że to stan umysłu, w który same siebie wprowadzamy. Może w nas tkwić „od zawsze”, nie narodzić się nigdy albo, tak jak w wielu przypadkach, po prostu obudzić się w nas….. bo pewnie spała sobie, ukryta gdzieś głęboko. Takie przebudzenie następuje w różnych momentach naszego życia. Ciekawe, kiedy u Ciebie się obudziło? I po której stronie „kotarki” dziś stoisz?
Nikt przecież nie nakazał kobietom zza „kotarki” się kiedykolwiek wychylać. Można i w takim miejscu czuć się bardzo kobieco. Wzorca kobiecości bowiem nie ma, tzn. według mnie nie ma, bo otoczenie oczywiście zaprogramowało kobiety i „najlepiej” wie, jak powinny wyglądać i się zachowywać. W Twoim domu pewnie też wszyscy najlepiej wiedzieli jak powinna wyglądać kobieta, jak powinna się zachowywać, czym zajmować, co mówić, a czego nie. Jakie to oczywiste. Tylko w tych domach ktoś zapomniał nauczyć te kobiety szanowania swojej kobiecości, celebrowania jej i doceniania. Jak się okazuje, wiele nas w dzieciństwie nauczono, tyle tylko, że są to mało istotne wiadomości. Później trzeba się tego wszystkiego oduczyć i przyswajać nowe, życiowe wiadomości samemu, na dodatek – latami. Ale warto dziewczyny. W końcu jesteśmy Warte Milion nie tylko jeden dzień.
Każda z nas czuje w sobie kobiecość inaczej. Od tego trzeba zacząć. Zadać sobie pytanie „Kiedy ja czuję się kobieco?” i zapisać te odpowiedzi na kartce. Potem już tylko celebracja – takie to proste prawda? A jednak sprawia ogromną trudność. Ale po trochu, małymi kroczkami, naprawdę można osiągnąć i w tej dziedzinie sukces. Jeśli czujesz się kobieco, siedząc na tarasie z kieliszkiem wina w ręku, odziana w skąpy szlafroczek, tuż po kąpieli – celebruj tę chwilę, tak często jak się da. Jeśli czujesz ten stan nosząc zwiewne sukienki, to noś je częściej, kup sobie nową, jeszcze bardziej kobiecą. Jeśli czujesz się kobieco malując sobie usta krwistoczerwoną szminką to maluj, nawet kilka razy dziennie. To Ty wiesz najlepiej kiedy jest ten moment. Nie wstydź się go, nie unikaj. Jeśli tylko zapragniesz obudzić w sobie swoją kobiecość – obudzisz ją. Ty sama. Bo jesteś piękna. Jesteś kobieca i jesteś Warta Milion.
ZASKAKUJĄCE HOBBY
Jeśli jesteś tu stałym gościem, dobrze mnie znasz i wiesz, jakie mam hobby. To będzie więc mało zaskakujące 😊 kocham kwiaty, do tego stopnia, że stały się moją pracą. Kocham przyrodę, co można zobaczyć na wielu zdjęciach, zarówno tu, na blogu, jak i w postach, które wstawiam na mediach społecznościowych. Uwielbiam pisać, z tej miłości powstał blog, który tworzę razem z Tobą, bo bez Ciebie by nie istniał. Od zawsze byłam „społecznicą”, pomagającą tym, którzy tej pomocy potrzebowali. Pewnie dlatego, skupiłam się na kobietach, przyszedł bowiem taki moment, kiedy dotarło do mnie, że mam w sobie jakiś „dar” słuchania i wspierania 😊Lubię się uczyć, czerpać z wiedzy innych, z ich doświadczeń i nie wyobrażam sobie życia bez nauki, szkoleń, warsztatów czy konferencji. Lubię jeździć na rowerze, lubię piec i dekorować torty, lubię wszelkie prace manualne ….i to nikogo nie dziwi. Są to bowiem takie bardziej „kobiece” zainteresowania.
Mam jednak i takie, które zaskakują, nawet mnie samą. Uwielbiam wszelkie nowinki technologiczne, gadżety, które ktoś mądry stworzył, wyprodukował i pokazał ich nowe możliwości. Ja nawet nie koniecznie muszę je posiadać, ale funkcjami, opcjami, designem, się po prostu „jaram”😊 Kiedyś mówiono, że jak się dziecku da cukierka to na jego twarzy pojawia się taka specyficzna radość. Dziś, w czasach, kiedy cukierek to właściwie nic nadzwyczajnego, nie wiem co trzeba dać temu dziecku, żeby taka radość z niego buchała, w każdym razie na mojej twarzy – taka właśnie radość się pojawia, kiedy biorę do ręki nowy smartfon, nowe słuchawki, smartwatch albo testuję najnowszej generacji odkurzacz, pokonujący trasę wszystkich pomieszczeń w domu. Cieszy mnie nowy sprzęt, wypuszczony na rynek, szczególnie taki, który ułatwia życie, sprawia, że staje się ono łatwiejsze, nawet, jeśli inni uważają to za zupełnie niepotrzebną rzecz. I wiecie, co mnie w tym wszystkim tak bardzo cieszy? Fakt, że jakiś człowiek, albo kilka „człowieków” , nad tym główkowali, składali wszystkie te maleńkie elementy do kupy, żeby efekt był taki, jaki mam w danej chwili w ręku. Wiem, że nie każda kobieta interesuje się parametrami nowych sprzętów, ich funkcjami czy szybkością działania. No ja to uwielbiam. Jestem pod wrażeniem jak dowiaduję się, że kolejny, nowszy model telefonu może mieć jeszcze jedną dodatkową funkcję, że robi jeszcze lepszej jakości zdjęcia niż poprzedni model i że wyświetlacz zapewnia lepszą jakość niż niejeden laptop. Mnie to cieszy i aż korci, żeby wypróbować.
Oczywiście nie jestem jeszcze szalona do tego stopnia, żeby te sprzęty kupować, na koncie bowiem nie posiadam aż takich milionów😊 na szczęście intrenet, filmy czy Pani Gadżet, z którą łączę się w myślach, pomaga w bliższym poznaniu takich sprzętów. W Warszawie powstało również miejsce, gdzie można przetestować różne gadżety i poznać ich wyjątkowość Centrum Testów, które możecie odwiedzić przy ul. Mińskiej 65 zapewnia taką właśnie możliwość przetestowania różnych produktów technologicznych, a ich pełną ofertę znajdziecie na https://centrumtestow.pl/. Wiem, że to moje zainteresowanie odbiega od tego, kim jestem na co dzień, pewnie też byś się tego nie spodziewała. Ale to tak jest z nami, że posiadamy kilka twarzy, również w tej hobbystycznej części naszego życia. Gośka (pozwoliła, żebym o niej napisała), przekształciła część pokoju w mały warsztat stolarski, gdzie sama dla siebie, odnawia stare meble, robi to genialnie. Używa jakichś dziwnych stolarski, takich „męskich” narzędzi i oczywiście ogląda za każdym razem meble w komisach czy lumpeksach. Błysk w jej oczach jest wtedy bezcenny. Czy istnieje w ogóle jakiś podział na hobby kobiece i męskie? Oczywiście, że tak, choć pewnie znajdzie się ktoś, kto temu zaprzeczy. Fakty jednak mówią same za siebie. My, kobiety, przodujemy w kulinariach, szydełkowaniu, tańcach czy tworzeniu makram. I to jest cudowne, rzeczywiście jest coś w tych zajęciach takiego…subtelnego, kobiecego, więc kto jak nie my będzie się w tym odnajdywał najlepiej i kogo, jak nie nas, może to tak bardzo cieszyć. Ale równie ciekawe jest poznawanie nowych, do tej pory nie znanych „koników” . Kobiety, które mają wiele zainteresowań, ciągle nowych, które dociekają, poznają, uczą się, są dla mnie takie ciekawe. Na szczęście mam ich wokół siebie sporo i to jest cudowne. Wiem, że Wy również macie takie „zaskakujące zainteresowania”. Nawet nie wiecie, jakie one mają świetny na Was wpływ. Jak rozwijają, jak poprawiają samopoczucie i pozbywają się stresu. To dobroczynne działanie „hobby”, jakiegokolwiek, powinnyśmy pielęgnować, bo jest jednym z tych lekarstw, które same sobie możemy przepisać na receptę. Bo, istotnie, jest to swego rodzaju recepta na radość, młodość i szczęście.
Z kogo jesteś dumna?
Kobieta szczęśliwa, uśmiechnięta, taka, która odnosi sukcesy zawodowe lub mówi o tym, jakiego cudownego ma partnera…to dziwaczka jakaś. Też się z tym spotkałyście? Otrzymałam kilka dni temu taką właśnie wiadomość na grupie. I wiecie co, to naprawdę zaskakujące, ale się dzieje. Słyszałam w ostatnim czasie wiele takich stwierdzeń. Że ludzi boli sukces innej kobiety, boli, że się spełnia, że się uśmiecha, że nie narzeka… Pojawia się zazdrość. Powodem takiej zazdrości i potępiania może być nawet zwykłe „radzenie sobie”, nie jakieś profity finansowe, trzy firmy, pięć mercedesów i miliony na koncie, ale po prostu radzenie sobie w życiu. Ostatnio usłyszałam, jak koleżanka wahała się ,żeby powiedzieć swojej dobrej koleżance, że na nowo zauważa cudowne cechy swojego męża i jest tak bardzo szczęśliwa, że siebie mają i szanują już tyle lat. Powiedziała. Ale bez jakiejkolwiek reakcji, co też może zostać uznane za reakcję. Czy to nie jest zastanawiające, że ona się bała o tym wszystkim mówić? Sama stwierdziła, że to chyba nie jest dobrze widziane, takie…. chwalenie się nim.
Znacznie łatwiej jest obserwować kogoś, kto narzeka, kto nie jest zadowolony z życia, ma problemy. Znacznie łatwiej jest dokopać komuś, bo mu się należało, albo czuć satysfakcję z niepowodzeń. Straszne! Nie ma na to mojej zgody. Dlatego w mediach społecznościowych tak bardzo doceniam kobiety, które odniosły sukces… mały, duży, biznesowy czy osobisty. I dlatego namawiam każdą z Was do szukania swojej ścieżki, do korzystania z doświadczeń innych, do kibicowania i do szanowania siebie samej, jak i innych kobiet. Mimo tego, że są wśród tych kobiet, również takie, które czekają na potknięcia, na porażki i na powód, dla którego mogą powiedzieć „a nie mówiłam”. Głośno krzyczę NIE!!!
Jeśli to ty jesteś taką osobą, która lubi wsadzać szpilę albo czeka na upragnioną porażkę, nie rób tego, nie trać czasu i energii. Zadbaj kobieto o swój tyłek, o swoje życie, o swoja karierę. Jeśli jesteś natomiast tą kobietą, której życzy się wręcz jakiegoś błędu, pomyłki, potknięcia, jeśli masz wokół siebie ludzi, którzy nie podzielają radości z Twoich sukcesów to chyba pora na jakieś roszady wśród nich. Twoi przyjaciele, znajomi, rodzina są przecież najbliższymi osobami i powinny być blisko, powinny wspierać a nie skreślać i podcinać skrzydła.
Nie dziwmy się dziewczyny, tylko coraz częściej mówmy o swoich sukcesach. Nie bójmy się uśmiechać od samego rana, nie bójmy się mówić – „ale ja mam zajebistego męża”, „uwielbiam swoją pracę”, „mam wspaniałe dzieci”. Może, jeśli pozbędziemy się tego lęku i coraz więcej z nas zacznie mówić o tym co dobre, o tym co osiągnęło, coś się w tym zatwardziałym i krytycznym społeczeństwie się zmieni.
A jeśli ma się zmienić, to musi się zmienić od Ciebie. Bo nikt z nas nie ma prawa wymagać od innych pozytywnego zachowania, jeśli samemu nie daje się takich dowodów. Zastanów się, jak Ty reagujesz na sukcesy innych kobiet? Jak Ty komentujesz superlatywy, jakie słyszysz z ust koleżanki? Co czujesz, gdy ona chwali swoje dziecko a Ty masz ze swoim ciągłe kłopoty? Czy czujesz złość, frustrację? Czy jesteś w stanie podzielić jej radość, pogratulować i szczerze o tym mówić, to pokazywać? Być może to dla Ciebie trudne, być może nigdy tego nie robiłaś. Ale to świadczy o tym, jak zostałyśmy wychowane. Na pytanie – „Co u Ciebie?”- bez zastanowienia mówiono –„A daj spokój, ciągle tylko praca i praca”. Daleko nam do amerykańskiego „How are You? – „I’m fine, thank You”. Oj, daleko. Ale nie poddajemy się dziewczyny!! Zmieniamy stereotypy. Zmieniamy od siebie. Mówmy o radościach i cieszmy się z radości innych. Ja jestem dumna z Basi, że pracuje nad drugą książką. Jestem dumna z Małgosi, że uczy się nowych umiejętności kosmetycznych, jestem dumna z Agnieszki, że nie bała się latać balonem… z której kobiety Ty jesteś dziś dumna??
Serniczka?
Z jaką ja dumą podaję idealnie pokrojone kosteczki serniczka moim gościom, z jaką radością. Wysokość idealna, puszystość idealna, dziś postanowiłam polać czekoladą, ostatnio był puder, więc jakaś odmiana wskazana. I oczywiście, że czekam…. na pochwały czekam, na ochy i achy, jaki jest pyszny, delikatny i rozpływa się w ustach i że najlepszy na świecie i że nigdy takiego nie jedli. Łzy wzruszenia hamuje tylko skromność, która walczy z pychą. Wiem przecież, że to wszystko prawda, bo to istotnie moje małe, serowe dzieło sztuki. Wiem też, że nie było tak zawsze. Nie potrafiłam nawet najprostszego sernika upiec, przynajmniej tak były niektóre z nich określane w internetowych przepisach. Albo góra się paliła, albo dół, albo opadał cały, tuż po wyjęciu z piekarnika, choć puszysta, gęsta masa na to nie wskazywała. Oklapnięty, zniechęcał do kolejnych prób. Kupowałam wtedy gotowy, taki z cukierni i też był pyszny, nie powiem, ale….
No właśnie, ale… Fundamentalne pytanie przy stole: – Sama piekłaś? – Doprowadzało mnie i moje ego do frustracji na wysokim poziomie. Co ja jednak robiłam?? NIC . Nie mogłam się przemóc, nie mogłam pokonać lęku przed kolejną próbą. Z góry zakładałam, że i tak nic z tego nie będzie. Oprócz tego, że wydam dużo kasy na składniki, to jeszcze sama siebie napełnię goryczą. Moja bezczynność i apatia w kwestii sernika trwała latami. Ale wiedziałam, że w ten sposób mojego „lwa” nie uśpię. Nie ma bowiem polskiej biesiady bez tego króla deserów. Od czasu, kiedy Jan III Sobieski postanowił sprowadzić go do Polski, dryfuje na polskich stołach pod różnymi nazwami, z różnymi dodatkami, spodami, kratkami, lub bez. A na moim nie gościł. Nawet do Sobieskiego miałam żal, po kiego diabła go tu przywiózł??? Teraz trzeba sobie sernikiem głowę zaprzątać!!!
Myślałam, myślałam….szukałam ratunku, bo taką już mam naturę…do poddania się zawsze mi daleko. Znalazłam szkolenie.. tak, tak…szkolenie z pieczenia sernika. Nie tanie, nie blisko, nie w wolną niedzielę, ale pojechałam. Uzbierałam kasę, wzięłam urlop i pojechałam. Nie obyło się oczywiście bez pukania się w czoło i komentarzy „życzliwych”, że po co mi to, że nigdy nie słyszeli o takim szkoleniu, że to drogie i że w ogóle to śmieszne jest. Myślałam sobie wtedy „Boszzzz co za ludzie!! A niech gadają i tak zrobię swoje”.
Pojechałam, nauczyłam się i jestem teraz mistrzem. Nie będę skromna bo i po co. Oprócz tego, że mogę zrobić pyszny sernik i wszystkich dookoła uszczęśliwić, mogę z dumą spojrzeć na swoje odbicie w lustrze i kocham ten uśmiech, który mi przypomina, że nie jestem jakaś inna, nieporadna, że nie umiem tego czy tamtego. Jasna sprawa, że nie każda kobieta musi umieć piec sernik idealny, ale ja robiłam wszystkie inne ciasta i torty i zawsze byłam zadowolona, tylko ten cholerny sernik był „brakiem”, który mnie męczył i dręczył. Ile macie takich „braków”, które Was wkurzają, że nie wiecie, nie umiecie, że trzeba się czegoś nauczyć? Pewnie jakieś są. Ważna lekcja, że można się nauczyć wszystkiego, tylko trzeba chcieć. Powiedziała mi kiedyś jedna, mądra osoba „Jak czegoś nie umiesz, to się naucz”, proste prawda? Ale dziś, z perspektywy czasu wiem, że naprawdę wszystko jest możliwe, tylko nie można skreślać samej siebie, swoich umiejętności i nie dać dojść do głosu wątpienia w samą siebie. Jeśli czegoś nie umiesz to się naucz, jeśli chcesz coś osiągnąć – osiągnij, jeśli chcesz zdobyć – zdobądź. Przecież to oczywiste. Przecież Ci zależy. Jako kobieta masz w sobie tyle zapału, tyle przebojowości i jeszcze więcej zaciętości. Dasz radę! Twoje postanowienie jest początkiem, działanie – środkiem a osiągniecie celu – końcem. I tylko Ty możesz rozpocząć i zakończyć ten proces. Nikt inny za Ciebie, tego nie zrobi. Bez względu na to, co chcesz osiągnąć, jeśli naprawdę tego chcesz, Twoja cierpliwość Ci w tym pomoże. Trzeba tylko uwierzyć w siebie i swoje możliwości, czego dzisiaj w Dniu Sernika Wszystkim Wam życzę!!!
P.S. Przepisu nie podaję, gdyż został objęty tajemnicą 😉
